Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2019 r. w Zielonej Górze

odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 07.08.2018 r. znak (...)

o przywrócenie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku
z wypadkiem przy pracy

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu M. S. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności
do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na okres od 01.07.2018 r.
do 31.07.2020 r.;

II.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. na rzecz odwołującego M. S. kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu.

SSO Bogusław Łój

Sygn. akt IV U 1188/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 07.08.2018 r., znak: (...), pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. przyznał wnioskodawcy M. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na okres od 01.07.2018 r. do 31.07.2021 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca M. S. zaskarżył tę decyzję w całości, zarzucając sprzeczność istotnych ustaleń organu rentowego ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, to jest wadliwe ustalenie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, pomimo że ubezpieczony jest osobą długotrwale niezdolną do pracy w stopniu całkowitym.

W związku z powyższymi zarzutami, odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem na okres od 01.07.2018 r. do 31.07.2021 r., a także o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego się kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu ubezpieczony wywodził, że po wypadku przy pracy z 04.12.2003 r., w związku z dolegliwościami, tj. upośledzeniem kończyny dolnej w stopniu uniemożliwiającym normalne funkcjonowanie oraz zakażeniem potencjalnie niebezpiecznymi pod kątem epidemiologicznym bakteriami, nie jest w stanie wykonywać żadnej pracy.

Wobec tego, z diagnozami postawionymi przez lekarza orzecznika ZUS oraz komisję lekarską ZUS nie sposób się zgodzić, ponieważ są one niezgodne ze stanem faktycznym i dalece odbiegają od rzeczywistej sytuacji zdrowotnej ubezpieczonego. Tym samym również decyzja wydana w oparciu o te decyzje powinna zostać uznana za wadliwą.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji, uzasadniając to opinią lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS, którzy wydali orzeczenia w sprawie wnioskodawcy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca M. S., urodzony (...), z zawodu muzyk, mechanik pojazdów, pracował jako pomoc techniczna, szpachlarz, izoler budynków zewnętrznych, pracownik fizyczny; uległ wypadkowi przy pracy 04.12.2003 r. – spadł z drabiny, w wyniku czego doznał otwartego wieloodłamowego złamania nasady dalszej lewego podudzia.

W okresie od 01.06.2005 r. do 30.06.2018 r. uprawniony był do renty z tytułu częściowej, a następnie (od 01.04.2006 r.) całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem.

We wniosku złożonym organowi rentowemu 30.05.2018 r. wnioskodawca domagał się ponownego ustalenia prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Wobec zgłoszonego wniosku, orzeczeniem z 17.07.2018 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy od 01.07.2018 r. do 31.07.2021 r.

W związku ze zgłoszonym sprzeciwem, sprawa została przekazana do rozpatrzenia komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 02.08.2018 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS.

Powyższe skutkowało wydaniem przez organ rentowy zaskarżonej decyzji.

okoliczności niesporne, a ponadto akta rentowe i dokumentacja orzeczniczo-lekarska w aktach rentowych

U wnioskodawcy rozpoznano:

- stan po otwartym wieloodłamowym złamaniu podudzia lewego z wytworzeniem stawu rzekomego zakażonego i wielokrotnie leczonego operacyjnie z wtórnymi zmianami zwyrodnieniowymi w obrębie stawu skokowego;

- stan po artrodezie stawu skokowego lewego, upośledzenie funkcji podpórczej i lokomocyjnej lewej kończyny dolnej;

- przewlekły objawowy zespół bólowy obręczy barkowej lewej z objawami zespołu ciasnoty podbarkowej;

- przemijające zaburzenia funkcji nerwu III prawego (02.2018);

- zawroty głowy;

- nawracające zapalenia uszu i krtani.

Badanie przedmiotowe nie potwierdza istotnej różnicy w stanie wydolności lewej kończyny dolnej wnioskodawcy w stosunku do wyniku badań lekarzy orzeczników ZUS z lat 2013 i 2015, które stanowiły podstawę określenia stopnia niezdolności wnioskodawcy do pracy.

Upośledzona wydolność lewej kończyny dolnej po przebytym w 2003 r. wypadku w pracy utrzymuje się nadal i stanowi istotne ograniczenie dla wykonywania prac, nawet lekkich, wymagających przemieszczania się, długiego stania, chodzenia, wnioskodawca nie może wykonywać prac w pozycji kucznej.

Wnioskodawca jest nadal, tj. po 30.06.2018 r., całkowicie niezdolny do pracy na okres 2 lat, tj. do 31.07.2020 r., w związku z wypadkiem przy pracy z 04.12.2003 r.

W badaniu neurologicznym nie stwierdza się obecnie odchyleń, które uzasadniałyby uznanie niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy ortopedy i neurologa,

k. 24-26 akt sąd.

Sąd rozważył, co następuje.

Odwołanie wnioskodawcy okazało się zasadne.

Przedmiotem niniejszej sprawy było ustalenie, czy wnioskodawca w dalszym ciągu, tj. po 30.06.2018 r., jest całkowicie niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, który nastąpił 04.12.2003 r., a jeśli tak – to na jaki okres.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1205), ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy stał się niezdolny do pracy, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Z przepisu art. 58 tejże ustawy wynika zaś, że w zakresie nieuregulowanym ustawą, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o świadczeniach pieniężnych w razie choroby i macierzyństwa oraz ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Przepis art. 12 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.) stanowi, że osobą niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), przy czym osobą całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3).

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy, uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

Z kolei art. 107 stanowi, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Pozwany organ rentowy bezspornie stwierdził istnienie niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na okres od 01.07.2018 r. do 31.07.2021 r.

Wnioskodawca stał na stanowisku, że niezdolność do pracy ma charakter całkowity.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należało, że wnioskodawca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy na okres od 01.07.2018 r. do 31.07.2020 r., a niezdolność ta jest spowodowana wypadkiem w pracy z 04.12.2003 r.

Tak o stanie zdrowia ubezpieczonego – w kontekście jego zdolności do pracy – wypowiedzieli się biegli sądowi ortopeda i neurolog, a więc specjaliści właściwi dla dolegliwości zgłaszanych przez wnioskodawcę.

Ocena bowiem stanu zdrowia wnioskodawcy w kontekście jego zdolności do pracy – wymaga wiadomości specjalnych i z reguły nie jest możliwa do dokonania samodzielnie przez sąd (tak: SN w wyroku z 27.10.2005 r., I UK 356/04).

W tym zakresie sąd skorzystał z opinii biegłych lekarzy ortopedy i neurologa, a nie znajdując podstaw do jej podważenia, w całości oparł się na ustaleniach biegłych.

Na marginesie należy przy tym zauważyć, że dowód z opinii biegłych podlega ocenie, tak jak każdy dowód przeprowadzony w sprawie, ale podważyć tego dowodu nie może samo tylko subiektywne odczucie stron.

Powołani w sprawie biegli sądowi lekarze ortopeda i neurolog, na podstawie przeprowadzonego wywiadu, badania przedmiotowego oraz podmiotowego, a także analizy wyników badań zawartych w dokumentacji lekarskiej stwierdzili, że wnioskodawca jest nadal, tj. po 30.06.2018 r., całkowicie niezdolny do pracy na okres 2 lat, tj. do 31.07.2020 r., w związku z wypadkiem przy pracy z 04.12.2003 r., z przyczyn ortopedycznych.

Biegli odnieśli się do poprzednich badań orzeczniczych, które stanowiły podstawę określenia stopnia niezdolności do pracy, uznając, że obecnie badanie przedmiotowe nie potwierdza istotnej różnicy w stanie wydolności lewej kończyny dolnej wnioskodawcy w stosunku do tamtego okresu.

Upośledzona wydolność lewej kończyny dolnej po przebytym w 2003 r. wypadku w pracy utrzymuje się nadal i powoduje istotne przeciwwskazania do prac, nawet lekkich, wymagających przemieszczania się, długotrwałego stania, chodzenia, pracy w pozycji kucznej.

Sąd w pełni podziela wnioski opinii biegłych lekarzy ortopedy i neurologa. Opinia została sporządzona wnikliwie i rzetelnie. Wyczerpująco i szczegółowo wyjaśnia istotę stanu zdrowia wnioskodawcy z uwzględnieniem posiadanych przez biegłych wiadomości specjalnych. Przed wydaniem opinii biegli zapoznali się z dostarczoną im dokumentacją. Przeprowadzając bezpośrednie badania lekarskie, mieli okazję do osobistego kontaktu z wnioskodawcą, oceny przedstawianego przez niego wywiadu. Dysponowali wszelkimi informacjami umożliwiającymi im wydanie trafnej opinii i informacje te w sposób prawidłowy wykorzystali.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego dowodu stanowią również: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich ocen (por. wyrok SA w Katowicach z 25.06.2009 r., V ACa 139/09; wyrok SN z 15.06.1970 r., I CR 224/70).

W świetle pozostałego materiału dowodowego w sprawie, sąd nie miał wątpliwości co do prawidłowości wydanej w sprawie opinii biegłych.

Pozwany organ rentowy nie zdołał podnieść wobec tej opinii żadnych konkretnych, merytorycznych zastrzeżeń (por. k. 31-31v akt sąd.).

Pozwany zauważył niezgodność stanowiska biegłych z opinią ortopedy konsultanta ZUS. Jednakże w sprawach o świadczenia z ubezpieczeń społecznych przesłanki związane ze stanem zdrowia badane są właśnie z wykorzystaniem opinii biegłych lekarzy, co oznacza, że organ rentowy nie może argumentować, powołując się na sprzeczność stanowiska biegłych i lekarzy konsultantów (orzeczników).

Ponadto, wbrew twierdzeniom pozwanego, całkowita niezdolność do pracy nie budzi wątpliwości sądu w kontekście kwalifikacji zawodowych ubezpieczonego. Wnioskodawca ma doświadczenie zawodowe jako pracownik fizyczny, a więc przeciwwskazania dotyczące stania, chodzenia, kucania czynią go całkowicie niezdolnym do pracy.

Dlatego wobec dostatecznego wyjaśnienia sprawy wniosek dowodowy organu rentowego dotyczący opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, zawarty w piśmie z 14.08.2019 r., należało oddalić (k. 42v akt sąd.). Wniosek dotyczący opinii uzupełniającej ortopedyczno-neurologicznej został przez ZUS cofnięty (k. 42-42v akt sąd.).

Ubezpieczony nie wniósł zastrzeżeń do wydanej w sprawie opinii (k. 35-35v akt sąd.).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego (pkt II) orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).