Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2019 r. w Zielonej Górze

odwołania A. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 21.02.2019 r. znak (...)

o przywrócenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni A. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności
do pracy na okres od 01.04.2019 r. do 30.05.2020 r.,

II.  zasądza od pozwanego Zakładu ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. na rzecz odwołującej A. C. kwotę 180 zł tytułem kosztów procesu.

SSO Bogusław Łój

Sygn. akt IV U 917/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 21.02.2019 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawczyni A. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS orzekła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji wnioskodawczyni zaskarżyła decyzję w całości, wnosząc o zmianę tej decyzji poprzez przyznanie odwołującej się prawa do renty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz odwołującej się kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wnioskodawczyni wywodziła, że na chwilę obecną jej stan zdrowia nie umożliwia podjęcia pracy zarobkowej. Nie może wykonywać pracy, którą wykonywała całe życie i która była adekwatna do jej wykształcenia. Wiek powódki i jej doświadczenie zawodowe uniemożliwiają przekwalifikowanie i podjęcie innych prac.

Wśród swoich dolegliwości wnioskodawczyni wymieniła silne bóle kręgosłupa, promieniujące do kości ogonowej i stóp, oraz niesprawność prawej nogi. Odwołująca się ma problemy ze staniem i chodzeniem, nie nosi ciężkich przedmiotów. Wymaga pomocy rodziny przy codziennych czynnościach domowych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni A. C., urodzona (...), z zawodu rolnik ogrodnik, pracowała jako salowa, była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego od 30.11.2015 r. do 23.11.2016 r., a następnie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 24.11.2016 r. do 31.01.2019 r.

19.12.2018 r. wnioskodawczyni wystąpiła do organu rentowego z wnioskiem o ustalenie prawa do pobieranego świadczenia na dalszy okres.

Wobec zgłoszonego wniosku przeprowadzone zostały badania, w wyniku których lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z 23.01.2019 r. stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

W związku ze zgłoszonym sprzeciwem, sprawa wnioskodawczyni została przekazana komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 13.02.2019 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS.

Powyższe skutkowało wydaniem przez ZUS zaskarżonej decyzji.

okoliczności niesporne, ustalone na podstawie akt organu rentowego

U wnioskodawczyni rozpoznano przewlekły zespół bólowy kręgosłupa i prawego stawu krzyżowo-biodrowego z upośledzeniem funkcji oraz stan po operacyjnym leczeniu dyskopatii lędźwiowej na poziomie L5S1 z utrzymującą się rwą kulszową prawostronną.

Wnioskodawczyni jest nadal, po 31.01.2019 r., częściowo niezdolna do pracy do 30.05.2020 r.

Stanowisko komisji lekarskiej ZUS jest niezasadne.

W stanie zdrowia wnioskodawczyni nie wystąpiła poprawa. Obecność objawów rozciągowych korzeniowych ubytkowych uniemożliwia wnioskodawczyni wykonywanie zatrudnienia w pełnym wymiarze godzin i bez ograniczeń. Wnioskodawczyni nie może długo przebywać w jednolitej pozycji, np. siedzącej, dźwigać i sprawnie przemieszczać się. Obecnie wnioskodawczyni wymaga intensywnego leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego. Rozpoznane schorzenia powodują znaczny stopień upośledzenia funkcji.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy neurologa i ortopedy,

k. 17-18 akt sąd.

Sąd rozważył, co następuje.

Odwołanie okazało się zasadne.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Według art. 59 ust. 1 ustawy, osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje:

1)renta stała – jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2)renta okresowa – jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

Osobą niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Osobą całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ustawy).

W myśl natomiast art. 107, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Jedyną okolicznością, z powodu której pozwany organ rentowy odmówił wnioskodawczyni dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy była okoliczność, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

Dla rozstrzygnięcia sporu konieczne było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych specjalistów. Ustalenie, czy wnioskodawczyni jest w dalszym ciągu (po 31.01.2019 r.) osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy – a jeśli tak, to do kiedy – wymagało bowiem wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c.

Przy czym sąd podziela aktualne i wielokrotnie wyrażane w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące. Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (tak np.: wyrok SA w Lublinie z 23.05.2019 r., sygn. akt III AUa 88/2018).

Kierując się powyższymi kryteriami oceny, sąd oparł się na przeprowadzonym w sprawie dowodzie z opinii biegłych sądowych lekarzy neurologa i ortopedy.

Biegli, na podstawie przeprowadzonego badania podmiotowego, przedmiotowego i analizy przedstawionej dokumentacji medycznej i wyników badań dodatkowych zgodnie stwierdzili, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy w dalszym ciągu, do 30.05.2020 r.

Nie podzielili stanowiska komisji lekarskiej ZUS. W odróżnieniu od pozwanego uznali, że rozpoznane schorzenia powodują znaczny stopień upośledzenia funkcji. Przy ocenie uwzględnili poziom wykształcenia, wiek, charakter dotychczas wykonywanej pracy i inne posiadane umiejętności zawodowe.

Co istotne – biegli wprost wskazali, że w stanie zdrowia wnioskodawczyni nie wystąpiła poprawa. Podjęcie zatrudnienia pełnowymiarowego i bez ograniczeń jest wykluczone przez obecność objawów rozciągowych korzeniowych ubytkowych. Wnioskodawczyni – tak jak podawała w odwołaniu – nie może długo przebywać w jednolitej pozycji, dźwigać, przemieszczać się. Wymaga intensywnego leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego.

Sąd przychylił się do powyższych ustaleń biegłych sądowych w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni. Opinia jest spójna i logiczna, wyczerpująco wyjaśnia stan zdrowia odwołującej się, formułując konkretne i jednoznaczne wnioski. Biegli wykorzystali wiedzę specjalistyczną do przeprowadzenia wywiadu, badań i analizy dokumentacji medycznej, a wyniki tych czynności przedstawili w opinii, która okazała się pełnowartościowym materiałem dowodowym w sprawie.

W świetle powyższych ustaleń, zastrzeżenia organu rentowego formułowane wobec opinii biegłych (k. 23-23v akt sąd.) okazały się niezasadne.

Pozwany zauważył niezgodność stanowiska biegłych z opinią neurologa konsultanta ZUS. Jednakże w sprawach o świadczenia z ubezpieczeń społecznych przesłanki związane ze stanem zdrowia badane są właśnie z wykorzystaniem opinii biegłych lekarzy, co oznacza, że organ rentowy nie może argumentować, powołując się na sprzeczność stanowiska biegłych i lekarzy konsultantów (orzeczników).

Pozwany zarzucił ponadto, że biegli nie uwzględnili wyniku rehabilitacji w ramach prewencji ZUS w 2017 r., ponadto wskazał na poprawę stanu zdrowia po leczeniu operacyjnym w 2015 r. Tyle że po tych zdarzeniach organ rentowy sam przyznawał wnioskodawczyni rentę, od 2016 r. aż do stycznia 2019 r., nie można się więc zgodzić, że spowodowały one poprawę na tyle, by uznać zdolność do pracy. Biegli stwierdzili zaś, że poprawa nie występuje również obecnie.

Dlatego wobec dostatecznego wyjaśnienia sprawy wnioski dowodowe organu rentowego zawarte w piśmie z 06.06.2019 r. należało oddalić (k. 36v akt sąd.).

Wnioskodawczyni nie wniosła uwag ani zastrzeżeń do opinii (k. 24 akt sąd.). Z uwagi na treść opinii, nie podtrzymywała wniosków dowodowych zawartych w odwołaniu (k. 36v akt sąd.).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego (pkt II) orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).