Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 02 lipca 2020 r. w Zielonej Górze

sprawy z odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 01.03.2018 r. znak (...)

o wysokość emerytury

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że w podstawie wymiaru emerytury odwołującego A. S. uwzględnia się jego wynagrodzenie w kwocie za:

1.  1971 r. – 5.108 zł;

2.  1972 r. – 18.937,80 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

3.  1973 r. – 19.509,80 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

4.  1974 r. – 22.492,80 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

5.  1975 r. – 22.344,00 zł oraz 458,32 zł deputatu węglowego;

6.  1977 r. – 5.548,20 zł oraz 91,68 zł deputatu węglowego;

7.  1978 r. – 28.633,00 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

8.  1979 r. – 34.235,00 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

9.  1980 r. – 24.381,00 zł oraz 275,02 zł deputatu węglowego;

10.  1981 r. – 45.924,00 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

11.  1982 r. – 46.096,00 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

12.  1983 r. – 85.226,40 zł oraz 550 zł deputatu węglowego;

II.  oddala odwołanie w pozostałej części.

sędzia Bogusław Łój

Sygn. akt IV U 528/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 01.03.2018 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. przyznał wnioskodawcy A. S. prawo do emerytury poczynając od dnia 24.01.2018 r., tj. od daty osiągnięcia wieku 65 lat. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26c ustawy emerytalnej i wyniosła 2511,72 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł A. S. wnosząc o jej zmianę. Wnioskodawca podniósł, iż nie zgadza się z zaskarżoną decyzją w zakresie nieuwzględnienia wysokości wynagrodzeń pobieranych w czasie trwania nauki od 01.09.1968 r. do 28.09.1971 r. Ponadto nie zgodził się także z przyjęciem przez organ rentowy minimalnego wynagrodzenia za okres od 29.09.1971 r. do 31.12.1979 r. podnosząc, iż wysokość otrzymywanego wynagrodzenia można ustalić na podstawie przedłożonego przez odwołującego zaświadczenia oraz układu zbiorowego pracy dla przemysłu metalowego.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując twierdzenia zawarte w motywach zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do treści odwołania Zakład wskazał, że ubezpieczony nie podnosi konkretnych zarzutów dotyczących decyzji o przyznaniu emerytury, a jedynie ustalenia kapitału początkowego, natomiast decyzja ustalająca kapitał początkowy wnioskodawcy nie została przez niego zaskarżona.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. S., urodzony (...), w dniu 08.01.2018 r. zgłosił w organie rentowym wniosek o przyznanie emerytury.

Na skutego złożonego wniosku organ rentowy z urzędu decyzją z dnia 28.02.2018 r. przeliczył wnioskodawcy kapitał początkowy i ustalił jego wartość na dzień 01.01.1999 r. na kwotę 115.660,60 zł. Przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego przyjęto podstawę wymiaru w kwocie 848,88 zł, okresy składkowe w wymiarze 27 lat, 6 miesięcy i 14 dni i nieskładkowe w wymiarze 9 miesięcy i 1 dzień, a także współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31.12.1998 r. wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego wnioskodawcy w wysokości 83,76%.

Do obliczania wymiaru kapitału początkowego przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1980 r. do 31.12.1989 r.

Przy ustalaniu wysokości kapitału początkowego Zakład uwzględnił do stażu pracy okres nauki od 01.09.1968 r. do 28.09.1971 r., jednak nie zaliczył za ten okres wysokości wynagrodzenia, gdyż brak było dokumentów potwierdzających wysokość osiąganego wynagrodzenia.

Natomiast za okres zatrudnienia od 09.09.1971 r. do 31.12.1979 r. w Z. Zakładach (...) w Z. przyjęto wynagrodzenie minimalne, ponieważ ubezpieczony również nie przedstawił dokumentów potwierdzających wysokość osiąganego przychodu oraz wykazu przepracowanych godzin.

Od decyzji ustalającej wysokość kapitału początkowego A. S. nie wniósł odwołania.

W związku z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. w dniu 01.03.2018 r. wydał zaskarżoną decyzję o przyznaniu A. S. emerytury od 24.01.2018 r. Wysokość emerytury do wypłaty wyniosła 2134,78 zł.

okoliczności niesporne, a nadto dowód: akta organu rentowego

A. S. w okresie od 01.09.1968 r. do 30.06.1971 r. był uczniem (...) Szkoły Zawodowej w Z.. Na okres trwania nauki zawarł umowę o naukę zawodu z Przedsiębiorstwem Państwowym (...) w Z..

W ramach praktycznej nauki w zawodzie tokarza wnioskodawca w trakcie pobierania nauki odbywał zajęcia praktyczne. Za wykonywaną w ramach praktyk pracę wnioskodawca nie udokumentował otrzymywanego wynagrodzenia.

Po ukończeniu szkoły wnioskodawca od 21.07.1971 r. podjął pracę w Z. Zakładach (...) w Z. jako ślusarz remontowy w pełnym wymiarze czasu pracy.

W skład wynagrodzenia A. S. wchodziło wynagrodzenie zasadnicze określone w stawce godzinowej odpowiadającej kategorii zaszeregowania oraz deputat węglowy wynikające z układu zbiorowego pracy dla przemysłu metalowego z dnia 31.12.1974 r. Ponadto pracownikom przysługiwała także premia uznaniowa, dodatek za pracę w godzinach nadliczbowych i porze nocnej, a przez pewien okres zakład wypłacał również dodatek szkodliwy. Dodatkowo ubezpieczony otrzymywał wynagrodzenie za projekty wynalazcze.

W czasie zatrudnienia w Z. Zakładach (...) w Z. A. S. odbywał zasadniczą służbę wojskową od 28.10.1975 r. do 15.10.1977 r.

dowód: świadectwo pracy z dnia 30.12.1983 r., k. 19-19v akt emerytalnych wnioskodawcy,

- zachowana dokumentacja pracownicza wnioskodawcy w załączeniu,

- zeznania świadka E. B., k. 95v-96 akt sąd.,

- zeznania świadka S. M., k. 96-96v akt sąd.,

- zeznania świadka A. L., k. 96v akt sąd.,

- układ zbiorowy pracy dla przemysłu metalowego z dnia 31.12.1974 r., k. 13 akt sąd.,

- decyzje w sprawie wynagrodzenia za projekty wynalazcze, akta emerytalne wnioskodawcy,

- kserokopia książeczki wojskowej wnioskodawcy, k. 7-8 akt emerytalnych

Możliwym okazało się ustalenie wynagrodzenia zasadniczego A. S. z okresu od 29.09.1971 r. do 31.12.1983 r. w oparciu o zachowaną dokumentację pracowniczą przy przyjęciu stawek godzinowych wskazanych w angażach oraz ustaleniu liczby godzin w poszczególnych miesiącach i latach, a także wysokość otrzymywanego deputatu węglowego na podstawie obowiązującego wówczas układu zbiorowego pracy dla przemysłu metalowego z dnia 31.12.1974 r.

okoliczności niesporne

Wynagrodzenie wnioskodawcy ustalono według poniższych stawek godzinowych wynikających z angaży za wskazany okres:

- od 29.09.1971 r. do 09.10.1973 r. – 8,10 zł/godz.

- od 10.10.1973 r. do 15.10.1974 r. – 9,20 zł/godz.

- od 16.10.1974 r. do 16.01.1975 r. – 12,00 zł/godz.

- od 17.01.1975 r. do 27.10.1975 r. – 12,00 zł/godz.

- od 28.10.1975 r. do 27.10.1977 r. – 12,00 zł/godz.

- od 02.11.1977 r. do 22.11.1977 r. – 16,50 zł/godz.

- od 23.11.1977 r. do 30.09.1979 r. – 13,70 zł/godz.

- od 01.10.1979 r. do 31.12.1979 r. – 19,90 zł/godz.

- od 01.07.1980 r. do 31.12.1982 r. – 21,50 zł/godz.

- od 01.01.1983 r. do 31.12.1983 r. – 39,90 zł/godz.

dowód: angaże z dni 29.09.1971 r., 18.10.1973 r., 23.10.1974 r., 17.01.1975 r., 02.11.1977 r., 28.11.1977 r., 01.07.1980 r., 28.02.1981 r. w dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy,

- kserokopia angażu z dnia 01.10.1979 r. k. 13 akt sąd.,

- świadectwo pracy z dnia 30.12.1983 r., k. 19-19v akt emerytalnych wnioskodawcy

Zgodnie z art. 31 układu zbiorowego pracy dla przemysłu metalowego zawartego w dniu 1.12.1974 r. normalny czas pracy pracowników wynosił 8 godzin na dobę, w sobotę 6 godzin na dobę i nie mógł przekraczać 46 godzin tygodniowo.

Z kolei z art. 22 ust. 11 ww. układu zbiorowego pracy wynika, że wysokość należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego wynosiła 550 zł za I tonę węgla. Wypłata ekwiwalentu pieniężnego w zamian za deputat węglowy następowała w okresach miesięcznych z dołu, łącznie z wynagrodzeniem za pracę.

dowód: układ zbiorowy pracy dla przemysłu metalowego z dnia 31.12.1974 r., k. 13 akt sąd.

Wysokość wynagrodzenia A. S. w oparciu o powyższe składniki stanowiła:

- za1971 r. (okres od 29.09.1971 r. do 31.12.1971 r.) – 5.108,13 zł,

- za 1972 r. – 19.487,80 zł,

- za 1973 r. - 20.059,80 zł,

- za 1974 r. – 23.042,80 zł,

- za 1975 r. (okres od 01.01.1975 r. do 27.10.1975 r.) – 22.802,32 zł,

- za 1976 r. – 0 zł

- za 1977 r. (okres od 02.11.1977 r. do 31.12.1977 r.) – 5.639,88 zł,

- za 1978 r. – 31.703,80 zł,

- za 1979 r. – 34.785,00 zł,

- za 1980 r. – 24.656,02 zł,

- za 1981 r. – 46.474,00 zł,

- za 1982 r. – 46.646,00 zł,

- za 1983 r. – 85.776,40 zł.

dowód: opinia biegłej sądowej z dziedziny rachunkowości B. M., k. 162-189 akt sąd.

Na podstawie ww. wynagrodzeń za poszczególne lata najkorzystniejszy wskaźnik wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy uzyskano z 10 kolejnych lat kalendarzowych dla lat 1977-1986 w wysokości 57,93%.

Został on wyliczony z następujących lat i wynagrodzeń A. S.:

- 1977 r. – 5.639,88 zł; wskaźnik: 61,36%,

- 1978 r. – 31.703,80 zł; wskaźnik: 54,06%,

- 1979 r. – 34.785,00 zł; wskaźnik: 54,42%,

- 1980 r. – 24.656,02 zł; wskaźnik: 68,04%,

- 1981 r. – 46.474,00 zł; wskaźnik: 50,37%,

- 1982 r. – 46.646,00 zł; wskaźnik: 33,42%,

- 1983 r. – 85.776,40 zł; wskaźnik: 49,38%,

- 1984 r. – 64.453,00 zł; wskaźnik: 42,53%,

- 1985 r. – 125.566,16 zł; wskaźnik 62,77%,

- 1986 r. – 297.696,00 zł; wskaźnik: 102,96%.

dowód: opinia biegłej sądowej z dziedziny rachunkowości B. M., k. 162-189 akt sąd.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie okazało się zasadne w części.

Przedmiotem sporu było ustalenie, czy pozwany organ rentowy prawidłowo ustalił wysokość emerytury wnioskodawcy, w szczególności czy prawidłowo przy ustalaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia nie uwzględnił wnioskodawcy wysokości wynagrodzenia otrzymywanego w okresie odbywania praktycznej nauki zawodu od 01.09.1968 r. do 28.09.1971 r. oraz przyjmując za sporne okresy od 09.09.1971 r. do 31.12.1979 r. wynagrodzenie minimalne. Wnioskodawca twierdził bowiem, że w tych okresach zarabiał więcej, niż przyjął organ rentowy.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.), emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Art. 25 ust. 1 przewiduje, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

W myśl art. 174 ust. 1, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Jak stanowi art. 174 ust. 2, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe z 11.10.2011 r. (Dz.U. Nr 237, poz. 1412), wydanego na podstawie delegacji zawartej w art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej, środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Zgodnie jednak z art. 473 § 1 k.p.c., w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron.

Sąd ubezpieczeń społecznych, dokonujący kontroli decyzji ustalającej wysokość emerytury (kapitału początkowego), może ustalać wysokość wynagrodzenia otrzymywanego przez pracownika w przeszłości w oparciu o wszelkie środki dowodowe. W razie braku dokumentacji płacowej ubezpieczony - w celu wykazania podstawy wymiaru emerytury może udowadniać wysokość swoich zarobków w oparciu o jakiekolwiek inne środki dowodowe (np. zeznania świadków, opinie biegłych, dokumentację szczątkową). Ważne jest jedynie to, czy przedłożone sądowi dowody okażą się obiektywnie przekonywujące (wyrok SA w Białymstoku z 06.03.2019 r., sygn. akt III AUa 854/2018).

Dlatego sąd mógł oprzeć swoje rozstrzygnięcie na całokształcie materiału dowodowego sprawy, w tym dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, aktach sądowych i aktach osobowych wnioskodawcy, a także zeznaniach świadków. Przy czym trzeba mieć na względzie, że zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych. Uprawniony jest pogląd, że w przypadku braku dokumentacji płacowej istnieje możliwość ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego w oparciu o dokumentację zastępczą znajdującą się w aktach osobowych, taką jak umowy o pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. Można wówczas jednak uwzględniać tylko takie składniki, które są pewne, wypłacane były w danym okresie stale i w określonej wysokości. Do przeliczenia świadczenia nie można wykorzystać danych o okresach ubezpieczenia oraz uzyskiwanych dochodach, które nie mają charakteru pewnego, lecz tylko przybliżony lub prawdopodobny (wyrok SA w Gdańsku z 28.06.2017 r., sygn. akt III AUa 1989/16 i powołane tam orzecznictwo).

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, sąd stwierdza, że wnioskodawca nie wykazał wysokości zarobków osiąganych w okresie pobierania nauki, tj. od 01.09.1968 r. do 28.09.1971 r. Z powyższego okresu zatrudnienia odwołujący nie przedstawił żadnej dokumentacji wskazującej na wysokość wynagrodzenia ubezpieczonego w okresie praktycznej nauki zawodu, ani nawet określającej szczegółowe zasady jego wynagradzania. A. S. nie posiada również legitymacji ubezpieczeniowej z wpisanymi do niej zarobkami z okresu odbywania praktycznej nauki zawodu. W związku z powyższym brak możliwości przyjęcia wynagrodzenia pobieranego w czasie odbywania praktycznej nauki zawodu. Sąd nie może opierać się na samych twierdzeniach wnioskodawcy, niepopartych żadną dokumentacją.

Wnioskodawca wykazał natomiast wysokość zarobków z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwem Państwowym (...) w Z. od 29.09.1971 r. do 31.12.1983 r.

Podstawowym środkiem dowodowym na okoliczność wysokości dochodów stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne jest zaświadczenie zakładu pracy wydane na odpowiednim druku, a dopiero w braku możliwości uzyskania takowego dopuszczalne jest posługiwanie się innymi dokumentami jak wpisy w legitymacji ubezpieczeniowej, angaże, karty wypłat czy inna podobna dokumentacja płacowa.

Kierując się powyższą zasadą, po przeanalizowaniu wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, a w szczególności zachowanej dokumentacji osobowej wnioskodawcy, zeznań świadków oraz przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów, Sąd doszedł do przekonania, że można w oparciu o nie, za okres objęty sporem od 29.09.1971 r. do 31.12.1983 r. wynagrodzenie, które wnioskodawca niewątpliwie otrzymał.

Podkreślenia wymaga, iż uwzględnieniu mogą podlegać tylko takie składniki co do których istnieje pewność w jakich kwotach były wypłacane. Przy takiej ocenie, uwzględnieniu w podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne może dotyczyć wynagrodzenia zasadniczego i pochodnych składników obliczanych jako określony procent wynagrodzenia zasadniczego. W niniejszej sprawie w odniesieniu do danych za okres od 29.09.1971 r. do końca 1983 r. w świetle zapisów w angażach i świetle zeznań świadków: E. B., S. M. oraz A. L. nie budzi wątpliwości wypłacanie odwołującemu wynagrodzenia zasadniczego, a także wypłata ekwiwalentu pieniężnego w zamian za deputat węglowy. Prawo do tych składników we wskazanym okresie określały przedłożone przez odwołującego przepisy płacowe, które znajdowały się również w aktach osobowych wnioskodawcy, a zeznania świadków potwierdziły, że takie składniki faktycznie Zakład wypłacał swoim pracownikom. Z kolei dobowy wymiar czasu pracy odpowiedni do pełnego etatu oraz wysokość świadczenia pieniężnego w zamian za deputat węglowy został określony w obowiązującym w spornym okresie układzie zbiorowym pracy dla przemysłu metalowego z dnia 31.12.1974 r. Przy takim założeniu i przyjęciu, że tygodniowa norma czasu pracy pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy wynosi 46 godzin, a wysokość należnego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za I tonę węgla wynosi 550 zł możliwe jest obliczenie miesięcznego wynagrodzenia, a następnie – wynagrodzenia rocznego.

Wobec sformułowanego we wniosku o przeliczenie emerytury przyjęcia do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, pracę w porze nocnej, dodatku szkodliwego, a także premii istotnym stawało się dokonanie ocen co do możliwości doliczenia tych składników. odwołujący domagał się również uwzględnienia kwot otrzymanych z tytułu realizacji wniosków racjonalizatorskich.

Należy przy tym mieć na uwadze, iż wiarygodnym potwierdzeniem wysokości tego składnika pozwalającym na wyliczenie stawki i ilości wykonanej pracy, mogą być w zasadzie wyłącznie dokumenty, chociażby prywatne. Nie należy opierać się na gołosłownych zeznaniach ubezpieczonego. W niniejszym postępowaniu ubezpieczony, na którym spoczywa ciężar dowodu na tę okoliczność, jakichkolwiek dokumentów nie przedstawił. Zaznaczyć także można, iż z uwagi na znaczny upływ czasu i zawodność ludzkiej pamięci w zasadzie pozbawionym waloru wiarygodności środkiem dowodowym na tę okoliczność są zeznania świadków. Uwzględniając upływ czasu, za mało prawdopodobne bowiem uznać należy, aby świadkowie pamiętali dokładną wysokość składników własnej pensji, a tym bardziej wysokość składników wynagrodzenia ubezpieczonego. Ponadto w żadnych z zachowanych dekretów płacowych nie wskazywano dodatkowych składników wynagrodzenia. W tych warunkach jedynie dokumentacja płacowa prowadzona przez pracodawcę może stanowić podstawę do uwzględnienia tych składników w podstawie wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne odwołującego.

W świetle zachowanej dokumentacji oraz zeznań świadków Sąd w wyroku przyjął tylko takie wynagrodzenie, które bez wątpienia odwołujący otrzymał.

Uznając, iż kwestia prawidłowego wyliczenia wysokości należnej odwołującemu emerytury, z uwzględnieniem wysokości wynagrodzeń uzyskiwanych przez odwołującego w okresie od 29.09.1971 r. do 31.121983 r., wymaga wiadomości specjalnych, Sąd dopuścił w tym zakresie dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości.

W wydanej opinii biegła dokonała szczegółowych ustaleń w zakresie wysokości wynagrodzeń otrzymywanych przez odwołującego we wskazanym okresie w oparciu o zgromadzoną w sprawie dokumentację osobowo-płacową.

Biegła przyjęła, że czas pracy A. S. zatrudnionego na podstawie umowy wynosił 8 godzin na dobę, w sobotę 6 godzin na dobę i nie mógł przekraczać 46 godzin na tydzień, a wysokość deputatu węglowego – 550 zł.

Biegła opracowała opinię w pięciu wariantach. W pierwszym wariancie biegła przyjęła stawki godzinowe wynikające kolejno z załączonych przez wnioskodawcę angaży z okresu od 29.09.1971 r. do 31.12.1983 r.:

- od 29.09.1971 r. do 09.10.1973 r. – 8,10 zł/godz.

- od 10.10.1973 r. do 15.10.1974 r. – 9,20 zł/godz.

- od 16.10.1974 r. do 16.01.1975 r. – 12,00 zł/godz.

- od 17.01.1975 r. do 27.10.1975 r. – 12,00 zł/godz.

- od 28.10.1975 r. do 27.10.1977 r. – 12,00 zł/godz.

- od 15.10.1977 r. do 01.11.1977 r. – przerwa po odbyciu zasadniczej służby wojskowej,

- od 02.11.1977 r. do 22.11.1977 r. – 16,50 zł/godz.

- od 23.11.1977 r. do 30.09.1979 r. – 13,70 zł/godz.

- od 01.10.1979 r. do 31.12.1979 r. – 19,90 zł/godz.

- od 01.07.1980 r. do 31.12.1982 r. – 21,50 zł/godz.

- od 01.01.1983 r. do 31.12.1983 r. – 39,90 zł/godz.

W drugim wariancie – stawki godzinowe wynagrodzenia wnioskodawcy jak w wariancie I z uwzględnieniem 10% premii. W trzecim wariancie – uwzględnienie stawki godzinowej jak w wariancie I z uwzględnienie deputatu węglowego. Wariant czwarty został przedstawiony według zestawienia sporządzonego przez wnioskodawcę. Wariant piąty uwzględniał stawki godzinowe jak w wariancie I z uwzględnieniem deputatu węglowego i wynagrodzeń z tytułu wniosków racjonalizatorskich.

Biorąc pod uwagę powyższe zważenia, Sąd uznał, iż określając wysokość emerytury należnej odwołującemu należało oprzeć się na wariancie III przyjętym przez biegłą, przy założeniu stawki godzinowej wynikającej z załączonych przez wnioskodawcę angaży z uwzględnienie deputatu węglowego. Wyliczenia dokonane przez biegłą w zakresie określenia wysokości wynagrodzeń uzyskiwanych przez odwołującego w spornym okresie, które przedstawiały się następująco:

- za1971 r. (okres od 29.09.1971 r. do 31.12.1971 r.) – 5.108,13 zł,

- za 1972 r. – 19.487,80 zł,

- za 1973 r. - 20.059,80 zł,

- za 1974 r. – 23.042,80 zł,

- za 1975 r. (okres od 01.01.1975 r. do 27.10.1975 r.) – 22.802,32 zł,

- za 1976 r. – 0 zł

- za 1977 r. (okres od 02.11.1977 r. do 31.12.1977 r.) – 5.639,88 zł,

- za 1978 r. – 31.703,80 zł,

- za 1979 r. – 34.785,00 zł,

- za 1980 r. – 24.656,02 zł,

- za 1981 r. – 46.474,00 zł,

- za 1982 r. – 46.646,00 zł,

- za 1983 r. – 85.776,40 zł.

Na podstawie powyższych wynagrodzeń biegła wyliczyła wskaźnik wymiaru kapitału początkowego wnioskodawcy uzyskano z 10 kolejnych lat kalendarzowych dla lat 1977-1986 w wysokości 57,93%.

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 09.12.2019 r. wskazał, że nie zgłasza zastrzeżeń do wyliczeń matematycznych biegłej z zakresu rachunkowości. Jednakże pozwany wskazał, iż wyliczenia dokonane w wariancie IV i V nie znajdują odzwierciedlenia w dokumentacji osobowej. Ponadto podniósł, iż brak podstaw do uwzględnienia w wariancie II premii 10% w jednakowej wysokości, ponieważ premia nie stanowi stałego elementu wynagrodzenia, zatem w ocenie organu nie można jej uwzględnić w każdym miesiącu bez potwierdzenia jej wypłacania w dokumentacji osobowej.

Odwołujący wniósł natomiast o przyjęcie wariantu IV opinii biegłej, gdyż wyliczenia w nim dokonane są dla niego najkorzystniejsze.

W świetle opinii biegłej, co do wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy w okresie od 29.09.1971 r. do 31.12.1983 r., w sytuacji gdy fakt zatrudnienia wnioskodawcy w tym okresie jest niewątpliwy – Sąd uznał, że do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury wnioskodawcy należy zaliczyć wynagrodzenie osiągnięte przez wnioskodawcę w kwotach, jak w wariancie III opinii biegłej.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w punkcie I wyroku,

W pozostałym zakresie odwołanie oddalono na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. (pkt II).