Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 stycznia 2025r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Grażyna Śliwa

po rozpoznaniu w dniu 3 stycznia 2025r. w Zielonej Górze

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Z. D.

przeciwko Skarbowi Państwa - Komendant Powiatowy Policji w K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17.09.2024r. (sygn.akt IV P 121/24)

oddala apelację.

sędzia Grażyna Śliwa

Sygnatura akt: IV Pa 235/24

UZASADNIENIE

Powód Z. D. w pozwie wniesionym 12.02.2024 r. przeciwko Komendantowi Wojewódzkiemu Policji w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2 637,90 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 07.02.2024 r. do dnia zapłaty tytułem odsetek za opóźnienie wypłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał datę zwolnienia ze służby w Policji i datę wypłaty prawidłowego ekwiwalentu za urlop, żądając odsetek od kwoty wyrównania za okres pomiędzy tymi datami.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda.

Następnie pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda dotyczącym opóźnienia pozwanego w zapłacie należnego mu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy w związku ze zwolnieniem ze służby w Policji, przedstawiając argumenty na poparcie swojego stanowiska.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska, formułując dodatkową argumentację.

Na rozprawie 29.08.2024 r. zarządzono doprecyzowanie oznaczenia strony pozwanej jako Skarb Państwa – Komendant Powiatowy Policji w K.

Wyrokiem z 17.09.2024 r., sygn. akt IV P 121/24, Sąd Rejonowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – Komendanta Powiatowego Policji w K. na rzecz powoda kwotę 2 635,56 zł brutto tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wypłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 12.02.2024 r. do dnia zapłaty (pkt I), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt II), nie obciążył powoda kosztami procesu w części, w której powód przegrał sprawę (pkt III), wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności (pkt IV).

Sąd Rejonowy ustalił, że powód został zwolniony ze służby w Policji (...)

W związku ze zwolnieniem ze służby, pozwany wypłacił powodowi ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy w kwocie zgodnej z art. 115a ustawy z 06.04.1990 r. o Policji w wersji ówcześnie obowiązującej, zgodnie z którym ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3 ustala się w wysokości 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

W związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 30.10.2018 r., sygn. akt K 7/15, opublikowanym 06.11.2018 r., powód złożył pozwanemu wniosek z 22.11.2020 r. o wypłacenie wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w związku ze zwolnieniem ze służby w Policji.

Decyzją z 30.11.2020 r., nr (...), pozwany odmówił wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy w związku ze zwolnieniem ze służby w Policji. Powołując się na art. 9 ustawy z 14.08.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw, organ stwierdził, że wobec policjantów zwolnionych ze służby przed 06.11.2018 r. wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop ustala się na zasadach wynikających z art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym przed 06.11.2018 r.

Wskutek odwołania powoda od ww. decyzji, decyzją z 02.02.2021 r., nr (...) (...).(...), Komendant Wojewódzki Policji w G. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Powód złożył skargę na powyższą decyzję z 02.02.2021 r., wobec czego wyrokiem z 22.04.2021 r., sygn. akt II SA/Go 222/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję pozwanego z 30.11.2020 r.

Wyrokiem z 14.11.2023 r., sygn. akt III OSK 5236/21, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 22.04.2021 r.

Wnioskiem z 04.01.2024 r. powód domagał się od pozwanego wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop.

Wyrównanie ekwiwalentu do kwoty wynikającej z art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu uwzględniającym wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 30.10.2018 r., sygn. akt K 7/15, zostało powodowi wypłacone 07.02.2024 r. – w kwocie 3 280,03 zł.

Kwota odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od dnia następującego po dniu zwolnienia powoda ze służby(...)do dnia wypłaty ekwiwalentu w prawidłowej kwocie, przy założeniu zasadności żądania powoda, wynosi 2 635,56 zł brutto.

W powyższym stanie faktycznym sąd pierwszej instancji stwierdził, że powództwo okazało się zasadne w przeważającej części.

Ustalając podstawę prawną żądania powoda, sąd pierwszej instancji zgodził się ze stanowiskiem wyrażonym w pozwie, że właściwą podstawą prawną jest art. 481 § 1 k.c.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do roszczenia głównego, sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że – jak stanowił art. 115a ustawy o Policji, w wersji obowiązującej w dniu zwolnienia powoda ze służby – ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3 ustala się w wysokości 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 30.10.2018 r., sygn. akt K 7/15, przepis ten, w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, został uznany za niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok został opublikowany 06.11.2018 r.

Od 06.03.2020 r. przepis art. 115a został znowelizowany poprzez wykreślenie frazy „oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3”.

Z kolei na mocy art. 1 pkt 16 ustawy z 14.08.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw, art. 115a ustawy o Policji otrzymał brzmienie: ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

Jednocześnie art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej z 14.08.2020 r. stanowi, że przepis art. 115a ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy wszczętych i niezakończonych przed 06.11.2018 r. oraz do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy policjantowi zwolnionemu ze służby od 06.11.2018 r. Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed 06.11.2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed 06.11.2018 r. Przy obliczaniu wysokości ekwiwalentu pieniężnego przysługującego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za rok 2018 określa się proporcję liczby dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego przysługującego przed 06.11.2018 r. oraz od 06.11.2018 r.

To właśnie na tym ostatnim przepisie – art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej – oparł swoje stanowisko pozwany, odnosząc się merytorycznie do żądań powoda. Pozwany bowiem twierdzi, że nie może być mowy o opóźnieniu w wypłacie świadczenia (ekwiwalentu), w sytuacji, w której przepis prawa obligował pozwanego do wypłaty tego świadczenia w kwocie wynikającej z przepisów obowiązujących w dniu zwolnienia powoda ze służby.

Zdaniem Sądu Rejonowego, jest to stanowisko błędne – ze względów omówionych poniżej.

Podkreślenia wymaga, że przepis art. 481 § 1 k.c. przewiduje prawo do odsetek nawet w sytuacji, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

Opóźnienie zaś jest stanem, w którym dłużnik nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela – nawet w sytuacji, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 476 k.c.).

Prawo do odsetek realizuje się więc wtedy, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia w terminie, nawet jeśli tak rozumiane opóźnienie wynika z okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności.

W niniejszej sprawie zaistniały obiektywnie stan opóźnienie w spełnieniu świadczenia – wypłaty ekwiwalentu urlopowego w należytej kwocie – jest niepodważalny. Wynika już z samego faktu dokonanego przez pozwanego wyrównania. Wyrównanie nastąpiło po przegranym przez organ postępowaniu sądowoadministracyjnym, w wyniku którego ostatecznie uchylono decyzję odmowną w przedmiocie wyrównania.

W świetle art. 481 § 1 k.c., wyniku ww. postępowania oraz faktu ostatecznej wypłaty wyrównania, powoływanie się przez pozwanego na przepisy prawa w starym brzmieniu nie ma znaczenia. Wbrew zatem stanowisku pozwanego, pozwany miał obowiązek wypłaty ekwiwalentu w pełnej należnej powodowi kwocie (ostatecznie wypłaconej) – już w dniu zwolnienia ze służby. Wyroki sądów administracyjnych zapadły z uwzględnieniem stanu prawnego, na który powoływał się pozwany (art. 115a ustawy o Policji, art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej). Decyzja pozwanego została uchylona, a więc okazała się niezasadna. Polemika dotycząca etapu sprawy, na którym oceniano, czy były podstawy do wypłaty ekwiwalentu, czy nie, jest teraz bezprzedmiotowa. Ekwiwalent był należny w pełnej kwocie już na moment zwolnienia powoda ze służby i to jest kwestia zamknięta, osądzona prawomocnie.

Należy też podkreślić, że choć wyrok Trybunału Konstytucyjnego zapadł w 2018 r., tj. po dniu zwolnienia powoda ze służby, to jednak niniejszy sąd na gruncie niniejszej sprawy wyraża pogląd o retroaktywnej mocy tego orzeczenia. Przepis uznany w 2018 r. za niezgodny z Konstytucją (art. 115a ustawy o Policji) był oceniany przez Trybunał w tym samym brzmieniu, w jakim obowiązywał w dniu zwolnienia powoda ze służby.

Pozwany, przy zastosowaniu właściwych zasad, już w dniu zwolnienia powoda ze służby miał też możliwość ustalenia dokładnej prawidłowej kwoty ekwiwalentu, skoro uczynił to, ostatecznie wypłacając powodowi wyrównanie w konkretnej wysokości. Wysokość wyrównania nie jest kwestionowana przez powoda.

W uzasadnieniu wyroku z 26.01.2021 r. wydanego w sprawie III OSK 3087/21 Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił stwierdzenia komendanta wojewódzkiego Policji, że na dzień wydania decyzji administracyjnej w systemie prawnym nie było normy ustawowej odnoszącej się do ustalania należnego ekwiwalentu pieniężnego z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego. Jak już wyżej wskazano - podstawa prawna do ustalenia ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy pozostała w systemie prawnym, tzn. art. 115a ustawy o Policji zachował walor konstytucyjności w odniesieniu do prawa policjantów zwalnianych ze służby do ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3, ustalanego w relacji do miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Jak zauważył NSA, sposób obliczania wysokości ekwiwalentu pieniężnego, który pozwoliłby policjantom za każdy dzień niewykorzystanego urlopu otrzymać ekwiwalent rekompensujący w pełni poniesioną stratę, jest określony w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Nie można pomijać tego, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego ma znaczenie dla rozstrzygania spraw indywidualnych. W takiej sytuacji, w razie braku reakcji ustawodawcy, przyjmuje się, że należy odkodować podstawę prawną z tych przepisów normujących daną instytucję materialnoprawną, które nie utraciły cechy zgodności z Konstytucją.

Wszystkie powyższe argumenty przemawiają za tym, że pozwany pozostawał w opóźnieniu z wypłatą ekwiwalentu już od dnia następującego po dniu zwolnienia powoda ze służby, miał wówczas możliwość i obowiązek obliczenia kwoty ekwiwalentu w należnej wysokości, co ostatecznie uczynił, wypłacając powodowi należne mu wyrównanie. Roszczenie powoda o odsetki jest zatem zasadne co do istoty żądania.

Jeśli chodzi o wysokość sumy skapitalizowanych odsetek, obliczenia powoda wymagały korekty jedynie o dwa dni (powód wskazał na okres od dnia zwolnienia ze służby, podczas gdy opóźnienie nastąpiło dopiero od pierwszego następnego dnia roboczego). Co do zasady natomiast to powód prawidłowo wyliczył odsetki, obliczenia sądu z zastosowaniem odpowiedniego kalkulatora są zgodne z obliczeniami powoda.

Jeśli chodzi o odsetki od sumy odsetek skapitalizowanych, roszczenie okazało się zasadne, choć z nieznaczną korektą. Zgodnie z art. 482 k.c., od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Powództwo wytoczono 12.02.2024 r., zatem dopiero od tego dnia sąd zasądził odsetki od skapitalizowanych odsetek.

W ostatniej kolejności sąd pierwszej instancji odniósł się do zarzutu przedawnienia, podnoszonego przez stronę pozwaną. Niewątpliwie częściowo roszczenie powoda było przedawnione na dzień wniesienia pozwu (por. art. 118 k.c. i uchwałę Sądu Najwyższego z 05.04.1991 r., sygn. akt III CZP 20/91, zgodnie z którą roszczenie o odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy dzień opóźnienia). Zdaniem powoda, nie doszło do przedawnienia, bo o kwocie odsetek dowiedział się dopiero w chwili otrzymania należności głównej, która, jako świadczenie główne, pozwoliła na określenia świadczenia ubocznego. Jednakże skoro sąd stwierdził, że pozwany miał możliwość wyliczenia prawidłowego ekwiwalentu już na dzień zwolnienia powoda ze służby, to taką samą możliwość należy przypisać powodowi, a jeśli nie na dzień zwolnienia ze służby, to na pewno na dzień upublicznienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 2018 r.

Zarzut przedawnienia nie został jednak uwzględniony przez sąd jako sprzeczny z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c.). Należy zwrócić uwagę, że sprawa dotyczy świadczenia zbliżonego w swoim charakterze do uposażenia, należnego powodowi z mocy prawa za pełnioną przez niego służbę. Poprzez zaniżenie kwoty ekwiwalentu, u powoda doszłoby do częściowej utraty środków do życia, sam zaś ekwiwalent wynika z niewykorzystania prawa do wypoczynku. Mowa więc o podstawowych prawach funkcjonariusza. Kolejną okolicznością wziętą pod uwagę jest fakt, że do zaniżenia świadczenia doszło w wyniku błędnych (niekonstytucyjnych) działań ustawodawcy, za które to Państwo powinno wziąć odpowiedzialność, a nie obywatel. Ponadto powód – choć, jak wskazano wyżej, miał obiektywną możliwość wyliczenia ekwiwalentu – to jednak nie będąc osobą obeznaną w przepisach i zasadach obliczania wynagrodzeń, mógł mieć problem z wyliczeniem należnej kwoty ekwiwalentu, a tym samym odsetek. Powództwo wytoczył niezwłocznie po tym, jak dowiedział się o wypłaconej mu kwocie wyrównania.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zaskarżając ten wyrok w części dotyczącej punktów I, III i IV oraz zarzucając naruszenie przepisów:

1) art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym 31.05.2015 r. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że na jego podstawie można było w tym dniu ustalić ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i dodatkowy policjanta przy założeniu, że za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego należny jest ekwiwalent w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia policjanta;

2) art. 481 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na przyjęciu, że od 01.06.2015 r. pozwany opóźniał się z wypłatą na rzecz pozwanego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy w pełnej należnej powodowi kwocie, tj. ustalonej przy założeniu, że za 1 dzień niewykorzystanego przez powoda urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego należny jest ekwiwalent w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia powoda;

3) art. 5 k.c. poprzez jego zastosowanie polegające na przyjęciu, że podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia odsetkowego należy uznać za nadużycie prawa, podczas gdy bezczynność powoda w dochodzeniu roszczenia nie była usprawiedliwiona wyjątkowymi okolicznościami.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w części dotyczącej żądania zapłaty kwoty 2 635,56 zł brutto tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie wypłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy i dodatkowy oraz części dotyczącej żądania zapłaty ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od 12.02.2024 r. do dnia zapłaty oraz poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji według norm przepisanych. Ponadto pozwany wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu za wywołane niniejszą apelacją postępowanie przed sądem drugiej instancji według norm przepisanych.

W uzasadnieniu znalazło się rozwinięcie powyższych zarzutów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się bezzasadna.

Stan faktyczny sprawy był bezsporny, wynikał ponadto ze zgromadzonej dokumentacji, wobec czego Sąd Okręgowy przyjmuje ustalenia sądu pierwszej instancji za własne i odstępuje od ponownego ich przytaczania.

Pozwany nie kwestionuje też podstawy prawnej żądania powoda. Zdaniem Sądu Okręgowego, prawidłowo ustalono tę podstawę, upatrując jej w art. 481 § 1 k.c. Szczegółowe i trafne wywody w tym przedmiocie znajdują się już w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Argumentacja apelacji koncentruje się na stanowisku, zgodnie z którym pozwany nie pozostawał w opóźnieniu z wypłatą spornego ekwiwalentu przed dniem jego ostatecznej wypłaty.

Zdaniem Sądu Okręgowego, stanowisko pozwanego jest niezasadne, a w pełni aktualną odpowiedzią na te zarzuty są wyczerpujące i prawidłowe wywody zawarte już w uzasadnieniu sądu pierwszej instancji.

W ramach podsumowania, ponownego podkreślenia wymaga, że art. 481 § 1 k.c. przewiduje zobowiązanie dłużnika do wypłaty odsetek nawet za okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Niekonstytucyjność przepisu, na podstawie którego wypłacono zaniżony ekwiwalent po zwolnieniu powoda ze służby, została stwierdzona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego w 2018 r. Jednakże przepis był niekonstytucyjny również na dzień zakończenia służby, również na ten dzień określenie należnego powodowi ekwiwalentu, nawet dokonane na podstawie obowiązujących wówczas przepisów, było nieprawidłowe. Aktualizuje to odpowiedzialność pozwanego oraz roszczenie powoda o wypłatę odsetek. Wywody sądu pierwszej instancji na temat retroaktywności wyroku Trybunału znajdują pełne poparcie Sądu Okręgowego.

Wszelkie zatem twierdzenia apelującego dotyczące tego, że przepis okazał się niekonstytucyjny dopiero wskutek wyroku Trybunału, a ostatecznie doprecyzowanie należnego ekwiwalentu okazało się możliwe po zakończeniu postępowania administracyjnego, a następnie sądowoadministracyjnego, są niezasadne. Okoliczności te nie wpływają na prawo do odsetek, niezależne od odpowiedzialności pozwanego za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

Odnośnie do nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia jako sprzecznego z art. 5 k.c., sąd odwoławczy również w całości popiera stanowisko Sądu Rejonowego. Argumenty dotyczące konieczności stosowania przez pozwanego przepisów w brzmieniu aktualnie obowiązującym nie są przeważające względem argumentów o tym, że sporne świadczenie związane jest z podstawowymi prawami pracownika do uzyskiwania wynagrodzenia za pracę (ewentualnie za niewykorzystany odpoczynek). A choć odsetki są świadczeniem oddzielnym – ubocznym wobec ekwiwalentu, to jednak pełnią funkcję m.in. kompensacyjną, tj. odszkodowawczą za szkodę wynikłą z opóźnienia (chodzi o ryczałtowe pokrycie szkody poniesionej przez wierzyciela z tego powodu, że nie mógł on w określonym czasie korzystać z należnej mu sumy pieniężnej), oraz waloryzacyjną, tj. rekompensującą wierzycielowi skutki spadku siły nabywczej pieniądza (A. Lutkiewicz-Rucińska [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, red. M. Balwicka-Szczyrba, A. Sylwestrzak, Warszawa 2024, art. 481). Wszystkie argumenty Sądu Rejonowego, dotyczące charakteru świadczenia głównego, dotyczą również odsetek. Przemawia to za nieuwzględnieniem zarzutu przedawnienia, podniesionego przez stronę pozwaną.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 385 k.p.c., orzeczono jak w sentencji wyroku.