Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bogusław Łój / spr /

Sędziowie : Sędzia SO Hanna Rawska

Sędzia SO Roman Walewski

Protokolant : st.sek.sąd.R. Duchnicka - Tylutka

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014r. w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko R. D.- Zakład Usług (...) w O.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

z dnia 14.10.2014r. ( Sygn. akt IV P 102/14)

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt IV w ten sposób, że nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 147 zł tytułem opłaty sądowej,

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 225 zł tytułem kosztów

zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt IV Pa 158/14

Powód A. C. w pozwie skierowanym przeciwko R. D.- Zakład Usług (...) w O. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 3.740,00 zł z ustawowymi odsetkami oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Na kwotę 3.740,00 zł składały się zaległości pozwanego w wypłacie wynagrodzenia za pracę, należności z tytułu podróży służbowych oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

Pozwany R. D.- Zakład Usług (...) w O. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Wyrokiem z dnia 14 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Zielonej Górze, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.620,00 zł netto z ustawowymi odsetkami od wyszczególnionych kwot (pkt I a) i kwotę 305,92 zł brutto tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy z ustawowymi odsetkami (pkt I a), w pozostałym zakresie oddalił powództwo (pkt II), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 252,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt III), nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 154,00 zł tytułem opłaty (pkt IV) oraz wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód A. C. w dniu 17.09.2012 r. zawarł umowę o pracę na okres próbny do dnia 16.12.2012 r. z pozwanym R. D., prowadzącym działalność pod nazwą Zakład Usług (...) w O. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. W umowie strony ustaliły wynagrodzenie w kwocie brutto 1.500,00 zł

Następnie strony w dniu 2.11.2012 r. zawarły kolejną umowę na okres próbny od dnia 2.11.2012 r. do dnia 31.01.2013 r., również na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego z wynagrodzeniem w kwocie 1.500,00 zł brutto.

W dniu 31.01.2013 r. strony zawarły umowę o pracę na czas określony do dnia 31.12.2013 r. na stanowisku kierowcy ciężarowego, za wynagrodzeniem w kwocie 1.600,00 zł brutto.

Niezależnie od brzmienia pisemnej umowy o pracę powód umówił się z pozwanym, że jego łączne wynagrodzenie miesięczne, wraz z należnościami z tytułu podróży służbowych będzie wynosiło 3.200,00 zł netto miesięcznie. Składać się na nie miało wynagrodzenie zasadnicze oraz ryczałtowo określone należności z tytułu podróży służbowych.

W taki sposób pozwany wynagradzał powoda w miesiącach od września do listopada 2012 r.

Strony nie rozwiązały w sposób formalny łączącej je umowy o pracę, powód od dnia 19.02.2013 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim i nie świadczył pracy.

Pozwany przesłał powodowi świadectwo pracy w którym wskazał, że powód był u niego zatrudniony od dnia 2.11.2013 r. do dnia 19.02.2013 r. A. C. nie wnosił o sprostowanie świadectwa pracy.

Państwowa Inspekcja Pracy w Z. stwierdziła u pozwanego nieprawidłowości w zakresie nieterminowej wypłaty wynagrodzenia za pracę, niewypłacenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, nieterminowego wydania świadectwa pracy oraz braku ewidencji czasu pracy.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo w znacznej części okazało się zasadne.

W ocenie Sądu I instancji, przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że pisemna treść umowy o pracę odbiegała od ustaleń dokonanych przez strony ustnie. Sposób realizowania zobowiązań płacowych oraz ich dokumentowanie były wysoce odformalizowane, a ponadto pozwany nie poinformował powoda o jego warunkach zatrudnienia i nie dokumentował czasu pracy powoda, a obowiązek taki nakładają na pracodawcę normy prawa pracy.

Jak więc stwierdził Sąd Rejonowy, nie dość, że pozwany rażąco naruszył swe obowiązki pracodawcy, czego dowiodła również kontrola przeprowadzona przez PIP, to jeszcze w toku procesu zmieniał swe wyjaśnienia, zaprzeczał swym wcześniejszym twierdzeniom, co czyniło jego zeznania zupełnie niewiarygodnymi.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania powoda z których to wynikało, że strony umówiły się na łączną kwotę 3.200,00 zł miesięcznie wypłacaną tytułem należnością z tytułu podróży służbowych i wynagrodzenia zasadniczego. Sam pozwany przyznał, że w takiej kwocie należności miesięczne wypłacał powodowi w okresie od września 2012 r. do listopada 2012 r., zaś twierdzenia, że były to zaliczki, uznać należało za zupełnie nieprzekonujące.

W zakresie roszczenia o ekwiwalent pieniężny Sąd uwzględnił powództwo jedynie w części, albowiem pozwany skutecznie wykazał, że powód korzystał z urlopu wypoczynkowego w dniach od 2.01.2013 r. do dnia 7.01.2013 r. (4 dni robocze).

Od powyższego wyroku apelację wywiódł pozwany.

Zaskarżył orzeczenie Sądu Rejonowego w części obejmującej pkt I, III, IV i V, zarzucając mu:

1) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzącą w efekcie do błędnego przyjęcia, że strony łączyła umowa o pracę w okresie od 17 września 2012 r. do dnia 28 lutego 2013r.,

2) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzącą w efekcie do błędnego przyjęcia, że niezależnie od brzmienia pisemnej umowy o pracę strony umówiły się, że łączne wynagrodzenie miesięczne powoda wraz z należnościami z tytułu podróży służbowych będzie wynosiło 3.200 zł netto (wynagrodzenie zasadnicze + ryczałtowo określone należności z tytułu podróży służbowych),

3) nieuwzględnienie przez Sąd I instancji tego, że wynagrodzenie kierowców na trasie, którą wykonywał powód wynosiło ok. 2.100 zł,

4) błędne przyjęcie, że powód w okresie od grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. średnio wykonywał 2,5 „kółka” w tygodniu jeżdżąc na pętli Z.-P.-Z.,

5) nieuwzględnienie przez Sąd I instancji, że powód w okresie od grudnia 2012 r. do lutego 2013 r. świadczył pracę w dużo mniejszym zakresie, niż w miesiącu wcześniejszym,

6) nieuwzględnienie przez Sąd I instancji, że powód nie chciał oddać pozwanemu tarczek tachografu, w oparciu o które mógł naliczyć należne powodowi diety oraz wynagrodzenie za godziny nocne i dyżury,

7) błędne przyjęcie, że pozwany nie zwracał się do powoda o wydanie tarczek tachografu,

8) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na błędnym przyjęciu, że powodowi należne jest dodatkowe wynagrodzenie z tytułu pracy za miesiąc grudzień 2012 r., styczeń 2012 r. i luty 2013 r. w łącznej kwocie 2.620 zł,

9) błędne ustalenie terminu naliczenia odsetek od zasądzonych kwot w oparciu o art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

10) błędne przyjęcie, że przedłożone do akt sprawy rozliczenie należności powoda w oparciu o tarczki tachografu zostało przygotowane przez pracownicę pozwanego K. F. (1),

11) naruszenie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 97 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. poprzez nakazanie ściągnięcia od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwoty 154 zł,

12) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów wyznaczonej logicznym rozumowaniem i zasadami doświadczenia życiowego oraz nierozważenie wszystkich okoliczności niniejszej sprawy, w efekcie prowadzących do niezgodności ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym zebranym w tej sprawie i w konsekwencji ustalenie, że powodowi należne jest dodatkowe wynagrodzenie z tytułu pracy za miesiąc grudzień 2012 r., styczeń 2013 r. i luty 2013 r. w łącznej kwocie 2.620 zł, a także że powodowi należny jest ekwiwalent za urlop w kwocie 305,92 zł;

- art. 233 k.p.c. poprzez danie wiary zeznaniom powoda, które były pokrętne, nielogiczne oraz pozostawały w oczywistej sprzeczności z zeznaniami pozwanego i świadków: K. B. (1), K. F. (1), Z. R. (1), a także z przedłożonym do akt sprawy świadectwem pracy powoda oraz przedłożonym rozliczeniem należności powoda na podstawie tarczek tachografu i kartami ewidencji czasu pracy powoda;

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku w niniejszej sprawie w zakresie szczegółowo wskazanym w treści zarzutu.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, pozwany wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych;

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za drugą instancję;

ewentualnie o:

3. uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zielonej Górze do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania, z uwzględnieniem kosztów za instancję odwoławczą.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. pozwany wniósł o uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do apelacji.

W odpowiedzi na apelację, powód wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się w przeważającej mierze niezasadna.

Jedyny skuteczny zarzut apelacji, zawarty w jej punkcie 11, dotyczył rozstrzygnięcia Sądu I instancji zawartego w punkcie IV zaskarżonego wyroku.

W pozostałym zakresie, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Logicznie uzasadnił swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i ocenę prawną Sądu I instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 08.10.1998 r., II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60). Odnosząc się więc do zarzutów apelacji w tym zakresie podnieść należy, że w żaden sposób nie podważają one prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Ocena prawna zawarta w rozstrzygnięciu Sądu I instancji obejmująca dokonaną przez ten Sąd wykładnię zastosowanych przepisów prawa materialnego i procesowego nie budzi bowiem zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Podobnie ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie narusza prawa procesowego, nie została dokonana w sposób wadliwy oraz nie przekracza granicy swobodnej oceny dowodów, określonej w art. 233 § 1 k.p.c.

Przede wszystkim Sąd Rejonowy w treści uzasadnienia w sposób obszerny i szczegółowy wykazał, iż niezależnie od treści postanowień zawartych w umowie o pracę, strony umówiły się na wynagrodzenie w łącznej wysokości 3.200 zł netto miesięcznie, na co składać się miały kwoty wynagrodzenia zasadniczego i ryczałtu z tytułu podróży służbowych. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że powód zatrudniony był u pozwanego począwszy od dnia zawarcia umowy o pracę z dnia 17.09.2012 r., a od dnia 19.02.2013 r. nie świadczył pracy.

Niezakwestionowanie przez powoda świadectwa pracy w terminie nie może rzutować na prawidłowość ustalenia przez Sąd I instancji rzeczywistego terminu zatrudnienia powoda, skoro już z treści umowy z dnia 17.09.2012 r. (k. 5), na której pozwany rozpoznał swój podpis (k. 77), wynika ten właśnie dzień jako termin rozpoczęcia pracy. Jak wynika z wyjaśnień powoda (k. 47), świadectwo pracy zostało odebrane przez jego matkę i przeczytane przez niego z opóźnieniem. W szczególności jednak dzień 17.09.2012 r. znajduje potwierdzenie w zeznaniach samego pozwanego (k. 77 w zw. z k. 47), który przyznał na rozprawie w dniu 01.04.2014 r., a następnie swoje wyjaśnienia podtrzymał, że powód pracował u niego od września 2012 r. W świetle tak kategorycznego stanowiska pozwanego, niekwestionującego okoliczności zatrudnienia powoda od września 2012 r., oczywiście bezzasadny jest zarzut zawarty w punkcie 1 apelacji.

W związku z zarzutem zawartym w punkcie 2 apelacji, Sąd Okręgowy podkreśla, iż w pełni aprobuje ustalenie Sądu I instancji w przedmiocie rzeczywistego porozumienia stron odnośnie wynagrodzenia powoda. Niezależnie od postanowień zawartych w spornych umowach, umówione wynagrodzenie powoda wynosić miało w sumie 3.200 zł netto. Konkluzji tej nie podważa ani treść świadectwa pracy, ani wyliczenie świadczeń, na które powołuje się strona pozwana, ani też zeznania świadków i samego pozwanego.

Wyżej wymieniona kwota wynika przecież wprost z przelewu z dnia 13.12.2012 r. (k. 10), dokonanego przez pozwanego na konto powoda z tytułem operacji: „wypłata + delegacja”. Ponadto, na rozprawie w dniu 01.04.2014r. pozwany podał (k. 47-48): „przyznaję, że za okres od września do listopada 2012 r. wypłaciłem na rzecz powoda wynagrodzenie w kwocie 3.200 zł. Powód otrzymał to jako zaliczki. (…) Te kwoty wypłacałem zarówno gotówką, jak i przelewem.”

Uznaniu podwyższonych wpłat za jakikolwiek rodzaj zaliczek na poczet wynagrodzenia stoi na przeszkodzie okoliczność dokonywania przez pozwanego wypłat na rzecz powoda w dalszym okresie zatrudnienia. Niewiarygodne są także wyjaśnienia pozwanego, który twierdził, że „się w tym wszystkim pogubił” i „dopiero jak przeczytał dokumenty z Sądu zrozumiał, że nadpłacił” (k. 48).

Nieracjonalna byłaby ponadto decyzja powoda o rozpoczęciu pracy u pozwanego, gdyby zarabiał mniej, niż u poprzedniego pracodawcy. Jak zeznał powód, u poprzedniego pracodawcy zarabiał właśnie 3200,00 zł i taką kwotę ustalili z pozwanym zanim podpisali umowę z września 2012 r. (k. 47 w zw. z k. 75-76).

Dalsze zarzuty apelacji związane z prawidłowością dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych i prawidłowością przeprowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego czy oceny dowodów również nie były w stanie naruszyć wyroku zgodnie z żądaniem strony pozwanej.

Nieskutecznie strona pozwana powołuje się na wynagrodzenia innych kierowców oraz zeznania świadków K. B. i Z. R.. Świadek K. B., zatrudniony u Z. R., zeznał jedynie, że w umowie miał napisane 2.200 zł stawki miesięcznej, a jego wynagrodzenie zależne było od tzw. „kółek”, czyli kursów (k. 56-57). Niezależnie jednak od tego, ile świadek K. B. zarabiał i na jakich zasadach, nie był on w stanie udzielić użytecznych informacji w rozpatrywanej sprawie. Nie był pewien, kiedy powód zaczął pracować, nie wiedział dokładnie, jak strony się rozliczały. Podejrzewał, że na konto. Zeznał: „nie mam pojęcia, jak ostatecznie powód umówił się z pozwanym na warunki wynagrodzenia” (k. 57). Podobnie świadek Z. R. nie wiedział, ile powód mógł zarabiać u pozwanego (k. 57-58).

W dalszej kolejności należy zaznaczyć, że skoro z postępowania dowodowego wynika, iż strony umówiły się na wynagrodzenie ryczałtowe w określonej wysokości, to ani ilość wykonywanej pracy, ani liczba wykonywanych kursów nie mogą determinować zasadności ustalonego przez Sąd Rejonowy rzeczywistego wynagrodzenia powoda. Sam pozwany przyznał zresztą, że powód wykonywał 2,5 „kółka” w tygodniu (k. 77), a teraz niekonsekwentnie zarzuca Sądowi I instancji błędne ustalenie tej okoliczności. Należy jednak podkreślić ponownie, że wyniki widoczne na tarczach tachografu pozostają bez związku z wynagrodzeniem powoda, które zostało ustalone ryczałtowo, niezależnie od przejechanej trasy.

Świadek K. F. nie była wprawdzie pracownikiem pozwanego, ale prowadzi u pozwanego kadry i płace jako firma zewnętrzna, a ponadto przygotowywała jedną z umów (z dnia 02.11.2012 r.). Nie wie nic o ustnych postanowieniach stron spornych umów. Na marginesie należy stwierdzić, że świadek nie słyszała, by pozwany wpłacał premie lub zaliczki (k. 58), a m.in. tak właśnie pozwany tłumaczył kwotę 3200,00 zł w toku procesu.

W dalszym zakresie Sąd Okręgowy również nie podziela stanowiska strony apelującej w przedmiocie naruszenia przez Sąd I instancji reguł postępowania dowodowego wywiedzionych z treści art. 233 k.p.c. Sąd I instancji właściwie ocenił zeznania poszczególnych świadków, o czym była już częściowo mowa powyżej. Właściwie też ocenił zeznania stron i dokumenty zgromadzone w sprawie.

W szczególności trafnie Sąd I instancji punktuje przykłady niekonsekwencji w stanowisku pozwanego dotyczącym składników wynagrodzenia powoda. W odpowiedzi na pozew mowa bowiem o zaliczkowych dietach (k. 30v), na rozprawie w dniu 01.04.2014 r. pozwany stwierdza, że strony umówiły się na nieokreślone premie, a nie na diety (k. 48), a na rozprawie w dniu 30.09.2014 r. w ogóle zanegował ustalenia dotyczące zarówno diet, jak i premii, zeznając, iż rozliczenia odbywać się miały na podstawie tarczek tachografu.

Nie sposób też podzielić argumentacji strony pozwanej co do mocy dowodowej dokumentów zgromadzonych w sprawie. Rozliczenie świadczeń sporządzone w toku procesu przez świadek K. F. (k. 54-55) pozostaje bez wpływu na ocenę rzeczywistych postanowień stron. Pozwany nie był w stanie przedstawić ewidencji czasu pracy powoda, choć jest to jego obowiązek jako pracodawcy. Pozwany nie przedłożył podstawowych dowodów, jakie powinien przedstawić pracodawca w związku z obowiązkami nałożonymi przez prawo pracy. Już zresztą w wyniku kontroli przeprowadzonej przez PIP (k. 13-13v) ustalono, że pozwany nie prowadził ewidencji czasu pracy (pomijając niewypełnianie przez pozwanego innych obowiązków wobec pracownika). Miesięczna karta pracy, dołączona do apelacji, w żadnym razie nie może zastąpić ewidencji prowadzonej podczas zatrudnienia powoda.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd meriti wyraził swoje stanowisko odnośnie wszystkich istotnych okoliczności sprawy w zakresie niezbędnym do wydania rozstrzygnięcia oraz ich prawnej oceny. Uzasadnienie tego wyroku nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego pod kątem wytycznych wynikających z art. 328 § 2 k.p.c., szczególnie, że – jak przyjęto w orzecznictwie – zarzut naruszenia tego przepisu "może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego" (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 06.12.2013 r., I ACa 764/13, LEX nr 1416125 i powołane tam orzecznictwo). Jako że Sąd Rejonowy zawarł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalony stan faktyczny, omówił dowody i poczynił zważenia prawne umożliwiające ocenę orzeczenia przez Sąd Okręgowy, omawiany zarzut nie mógł okazać się skuteczny.

Sąd Rejonowy prawidłowo też zasądził odsetki od dochodzonych przez powoda roszczeń z tytułu wynagrodzenia za pracę, ponieważ pracodawca pozostaje w zwłoce z wypłatą wynagrodzenia już z chwilą upływu terminu na jego wypłacenie, a nie – jak chce strona apelująca – od momentu doręczenia mu wezwania do zapłaty. Skoro pracodawca, zgodnie z art. 85 § 2 k.p., powinien wypłacać wynagrodzenie raz w miesiącu z dołu, a jego wysokość była pracodawcy znana przez cały czas, odsetki od należnego wynagrodzenia za miesiące grudzień 2012 r., styczeń i luty 2013 r. powinny być naliczane od dni – odpowiednio – 01.01., 01.02. i 01.03.2013 r.

Uwzględnieniu podlegał natomiast zarzut pozwanego w przedmiocie opłaty naliczonej przez Sąd Rejonowy w punkcie IV wyroku, wobec czego jej kwotę należało skorygować do właściwej wysokości.

Mając na uwadze powyższe, wobec częściowego uwzględnienia apelacji, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie, na podstawie art. 385 k.p.c., należało oddalić apelację pozwanego jako bezzasadną (pkt II).

O kosztach zastępstwa procesowego (pkt III) orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (j.t. Dz.U. z 2013 r., poz. 461).