Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2014r.

Sąd Okręgowy Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bogusław Łój / spr /

Sędziowie : Sędzia SO Hanna Rawska

Sędzia SR del Rafał Skrzypczak

Protokolant : st.sek.sąd.R. Duchnicka - Tylutka

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2014r. w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa J. P.

przeciwko Dyrektorowi Okręgowemu Służby Więziennej w P.

o uchylenie kary dyscyplinarnej

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Ż.

z dnia 18.06.2014r. ( Sygn. akt IV P 6/14 )

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem kosztów

zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt IV Pa 121/14

UZASADNIENIE

Powód J. P. złożył odwołanie od wydanego w dniu 20 grudnia 2013r. orzeczenia nr 1 Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P. i wniósł o uchylenie nałożonej na niego kary dyscyplinarnej, jako nałożonej z rażącym naruszeniem prawa.

W odpowiedzi pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 18.06.2014 r. Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Ż. IV Wydział Pracy oddalił powództwo J. P. o uchylenie kary dyscyplinarnej udzielonej przez pozwanego Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P.. Zasądził przy tym od powoda na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Żarach kwotę 30 zł tytułem należnej opłaty sądowej.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. P. na stanowisku funkcjonariusza służby więziennej zatrudniony został dnia 1.02.1993 r. Z dniem 01.02.2011r. powierzono mu obowiązki kierownika Oddziału Zewnętrznego w W., a od 31.07.2011r. stanowisko kierownika ww. Oddziału. Za okres od 9.03.2010r. do 12.08.2011r. uzyskał ocenę dobrą. W dniu 11.11.2011r. otrzymał stopień porucznika służby więziennej.

W dniu 1.03.2013r. powód wydał P. D. polecenie ustawienia separatorów w miejscu przylegającym do drogi powiatowej nr (...). Polecenie zostało wykonane, a obszar wyznaczony przez separatory objął część pasa drogowego ww. drogi. Powód nie zweryfikował miejsca posadowienia separatorów, pomimo takiej możliwości. Decyzją z dnia 11.04.2013r. Dyrektor Zarządu Dróg Powiatowych wymierzył AŚ w L. karę pieniężną za zajęcie pasa ww. drogi.

W roku 2012 i 2013 powód kilkakrotnie w obecności innych funkcjonariuszy obwiniał wychowawców M. J. (1) i S. K. (1) za samowolne oddalenie się osadzonych, pomimo braku ustalenia ich zawinienia w tym zakresie w toku postępowania wyjaśniającego.

W dniu 18.02.2013r. pomimo zgłoszonej prośby odmówił podwładnemu - świadkowi S. K. (1) wydania polecenia na piśmie.

W okresie lat 2012 - 2013 wydał wychowawcom S. K. (1) i M. J. (1) zakaz kontaktowania się bez jego wiedzy z Aresztem Śledczym w L..

W dniu 05.04.2013r. powód zapowiedział świadkowi A. W., iż będzie w czasie nieobecności wychowawców sporządzał opinie penitencjarne.

W marcu 2013r. nakazał osadzonym sporządzenie oświadczenia o zaniedbywaniu przez oddziałowych swoich obowiązków, a następnie podczas rozmowy z ww. osadzonymi w punkcie medycznym nakazał obecnej przy rozmowie świadek B. B. opuszczenie pomieszczenia, po czym kontynuował rozmowę z osadzonymi bez świadków.

Postanowieniem Dyrektora Aresztu Śledczego w L. z dnia 23.03.2013r. zostało wobec powoda wszczęte postępowanie dyscyplinarne zarzucające mu przekroczenie uprawnień poprzez wydanie polecenia, które skutkowało nielegalnym zajęciem pasa drogowego drogi powiatowej nr (...) obręb W., co stanowiło naruszenie dyscypliny służbowej z art. 230 ust. 3 pkt 4 ustawy z 9.04.2010r. o Służbie Więziennej; niedopełnienie obowiązków służbowych określonych w przepisach prawa poprzez kształtowanie niewłaściwej atmosfery służby i stosunków międzyludzkich w kierowanym oddziale, co stanowiło naruszenie dyscypliny służbowej z art. 230 ust. 3 pkt 4 ustawy z 9.04.2010r. o Służbie Więziennej w związku z §15 Regulaminu nr 1/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18.10.2010r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej oraz pkt 8 Regulaminu nr 2/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej; naruszenie zasady etyki zawodowej polegające na postępowaniu sprzecznym ze złożonym ślubowaniem poprzez nieprofesjonalne zachowanie w kontaktach z osadzonymi w kierowanym przez siebie oddziałem penitencjarnym, co stanowiło czyn z art. 230 ust. 1 w zw. z art. 41 ust. 1 ustawy z 9.04.2010r. o Służbie Więziennej oraz §7 Regulaminu nr 1/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18 października 2010r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej.

Za powyżej przypisane powodowi uchybienia orzeczeniem nr 1 Dyrektora Aresztu Śledczego w L. wymierzona mu została kara dyscyplinarna wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe, tj. starszego inspektora działu kwatermistrzowskiego Aresztu Śledczego w L..

Orzeczeniem nr 1 wydanym w postępowaniu odwoławczym Dyrektor Okręgowego Służby Więziennej w P. z dnia 20.12.2013 r. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego przez powoda orzeczenia Dyrektora Aresztu Śledczego w L..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że powództwo nie jest zasadne.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu, Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom powoda jedynie w tej ich części w której wskazał, że wydał P. D. polecenie ustawienia separatorów. Nie dał natomiast wiary, temu że sprawdził, czy posadowione separatory nie wykraczają poza teren należący do Oddziału Zewnętrznego. Należało zważyć, że to stronie powoda, jako kierownika Oddziału Zewnętrznego w W. leżał obowiązek zapewnienia, aby obszar oznaczony pierwotnie taśmą, a następnie wyodrębniony separatorami nie obejmował terenu nienależącego do jednostki. Nawet przy przyjęciu, iż separatory zostały ustawione zgodnie z wcześniejszym przebiegiem taśmy, nie ulega wątpliwości, że w efekcie polecenia powoda, w dniu 1 marca 2013r. i kolejnych, objęły obszar należący częściowo do pasa drogi powiatowej nr (...). W toku postępowania jednoznacznie ustalono, iż to powód wydał polecenie posadowienia przedmiotowych separatorów, które zostały posadowione przed zakończeniem służby przez powoda, a więc powód miał możliwość skontrolowania czy sposób wykonania jego polecenia był właściwy i nie spowodował naruszenia prawa, czego w istocie nie uczynił. Tym samym Sąd zważył, że powód dopuścił się przekroczenia uprawnień. J. P. nie posiadał bowiem, jako kierownik Oddziału prawa do wydania polecenia skutkującego zajęciem ww. pasa drogowego. Z uwagi na fakt, że powód wykazał się co najmniej rażącym niedbalstwem, zachowanie powoda stanowiło delikt dyscyplinarny wskazany w art. 230 ust.3 pkt 4 ustawy o Służbie Więziennej.

Sąd Rejonowy uznał za uzasadniony również drugi z zarzutów, odnoszący się do niedopełnienia obowiązków służbowych poprzez kształtowanie niewłaściwej atmosfery służby i stosunków międzyludzkich w kierowanym oddziale zewnętrznym, co stanowiło naruszenie dyscypliny służbowej z art. 230 ust. 3 pkt. 4 ustawy z dnia 09.04.2010 r. o Służbie Więziennej w związku z § 15 Regulaminu Nr 1/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18.10.2010r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej oraz pkt 8 Regulaminu nr 2/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej.

Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom powoda, w których wskazał, że wbrew prośbie podwładnego – S. K. (1), nie potwierdził wcześniej wydanego ustnie polecenia na piśmie, jak również, że nie wyznaczył P. D. do patrolu.

Sąd I instancji nie podzieli wyjaśnień powoda, iż ten nie obwiniał wychowawców za samowolne oddalenie się osadzonych. W tym zakresie jego zeznania były sprzeczne ze zgodnymi zeznaniami świadków S. K. (1) i M. J. (1).

Sąd Rejonowy zważył, że powód wydał wychowawcom zakaz kontaktowania się z kierownikiem działu penitencjarnego w Areszcie Śledczym w L.. Nie dał także wiary tej części zeznań powoda, że nie zapowiedział A. W., iż będzie on pomagał wychowawcom poprzez sporządzanie opinii penitencjarnych – albowiem były one sprzeczne z zeznaniami świadka A. W. oraz świadka S. K. (1). Sąd uznał – zgodnie zeznaniami świadków B. B., J. Ł. S. K. (1) i K. M., że powód nakłaniał osadzonych do sporządzenia skarg na oddziałowych. Nadto fakt wyproszenie świadka B. B. w trakcie rozmowy z osadzonymi i kontynuowania rozmowy na ten temat bez obecności świadków, uprawdopodabnia wersję ww. świadków.

Wbrew twierdzeniom pozwu zachowania powoda wskazane w tym zarzucie i potwierdzone w toku postępowania tak dyscyplinarnego, jak i sądowego, tj. obwinianie wychowawców o samowolne oddalenie się skazanych, odmowa wydania podwładnemu polecenia na piśmie na jego prośbę, wydanie zakazu wychowawcom kontaktowania się bez jego wiedzy z Aresztem Śledczym w L., podejmowanie decyzji sprzecznych z utrwalonymi w służbie zasadami – wskazanie inspektorowi działu penitencjarnego że będzie sporządzał opinii dotyczące osadzonych, potwierdzają niedopełnienie przez powoda obowiązków służbowych w zakresie kształtowania właściwej atmosfery służby i stosunków międzyludzkich w kierowanym przez niego Oddziale Zewnętrznym, czy jak to sformułowano poprzez kształtowanie niewłaściwej atmosfery .

Sąd Rejonowy podkreślił, że pomiędzy powodem a wychowawcami zatrudnionymi w Oddziale tj. świadkiem S. K. (1) i M. J. (1) powstał konflikt, dotyczący sposobu wypełniania ich obowiązków i roli powoda w tym zakresie. Należało stwierdzić, że konflikt pomiędzy kierownikiem jednostki, a wychowawcami, powodujący spory, sprzeczne ustalenia, zmienność decyzji powoduje osłabienie autorytetu i skuteczności pracy resocjalizacyjnej prowadzonej przez wychowawców. Kierownik jednostki ma obowiązek rozwiązywania sytuacji konfliktowych, tymczasem działania powoda z pewnością temu nie sprzyjały. Powracanie co najmniej kilkukrotne do kwestii samowolnego oddalenia się osadzonych – co nastąpiło bez winy ww. wychowawców, o czym powód wiedział, zakazywanie, czy też ograniczanie kontaktów wychowawców z ich merytorycznym przełożonym – kierownikiem działu penitencjarnego, z pewnością powodowały efekt przeciwny – zaostrzanie konfliktu.

Sąd I instancji zważył ponadto, że powód dopuścił się naruszenia zasad etyki zawodowej, polegające na sprzecznym ze złożonym ślubowaniem poprzez nieprofesjonalne zachowanie w kontaktach z osadzonymi w kierowanym przez niego Oddziale Penitencjarnym, stanowiące trzeci zarzut.

Powołał się przy tym na treść §7 Regulaminu nr 1/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18 października 2010r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, zgodnie z którym funkcjonariusz i pracownik powinien wykonywać czynności służbowe profesjonalnie według najlepszej woli i wiedzy oraz z należytą starannością i rzetelnością, dążyć do osiągnięcia najlepszych rezultatów swej służby, wykazując się odpowiedzialnością, odwagą, ofiarnością oraz uczciwością.

Nie ulega wątpliwości, że nakłanianie osadzonych do składania skarg na oddziałowych stoi w sprzeczności z normami wskazanymi w ww. przepisach.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód i zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie prawa procesowego poprzez błędy w ustaleniach faktycznych, będących podstawą wyroku i przekroczenie granic swobodnej oceny sędziowskiej zgromadzonego materiału dowodowego, które to uchybienia miały poważny wpływ na treść orzeczenia, polegające na:

1)  przeprowadzeniu dowodów wnioskowanych przez pozwanego wbrew regule z art. 207 § 6 i 217 § 2 k.p.c.;

2)  naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak podania w uzasadnieniu orzeczenia przyczyn dla których niektórym dowodom Sąd nie dał wiary lub ich w ogóle nie uznał za przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy co czyni uzasadnienie wyroku niepoddającym się kontroli instancyjnej;

3)  przyjęciu, że powód wydał polecenie P. D. ustawienia separatorów w miejscu przylegającym do drogi nr (...), polecenie to zostało wykonane a obszar wydzielony objął część pasa drogowego ww drogi;

4)  pominięcie zeznań K. W. w zakresie w jakim świadek ten zeznał że separatory były ustawione w miejscu zaznaczonym wcześniej taśmą i nie wychodziły na drogę lub wjazd do jednostki;

5)  przyjęciu, że Dyrektor Zarządu Dróg Powiatowych wymierzył AŚ w L. karę pieniężną za zajęcie pasa drogi;

6)  przyjęciu że powód nie weryfikował miejsca ustawienia separatorów pomimo tego że miał taką możliwość;

7)  pominięcie zeznań świadków D. A., D. N., R. R., N. K., C. M., U. K., K. D., W. K., K. T., T. E., w zakresie jakim świadkowie ci opisywali atmosferę jako dobrą w oddziale zewnętrznym w W.;

8)  przyjęciu, że powód odmówił podwładnemu S. K. wydania polecenia na piśmie,

9)  przyjęciu, że powód obwiniał kilkukrotnie w okresie 2012-2013 S. K. i M. J. o oddalenie się osadzonych;

10)  przyjęciu, że powód wydał w 2012-2013 zakaz kontaktowania się bez jego wiedzy przez S. K. i M, J. z Aresztem Śledczym w L.;

11)  przyjęciu, że powód zapowiedział A. W., że będzie sporządzał opinie penitencjarne;

12)  przyjęciu, że powód nakazał osadzonym sporządzanie oświadczeń o zaniedbywaniu przez oddziałowych swoich obowiązków;

II. Naruszenie przepisów ustawy o Służbie Więziennej przez błędna wykładnię lub niezastosowanie w szczególności:

1)  art. 230 ust. 3 pkt 4 poprzez przyjęcie, że powód w ramach 1 zarzutu dyscyplinarnego dopuścił się niedopełniania obowiązków gdy tymczasem zarzutem objęto wyłącznie przekroczenie uprawnień.

2)  art. 235 poprzez przyjęcie że w ramach tego przepisu dopuszczalne jest mianowanie na stanowisko o dwa stopnie niższe aniżeli zajmowane,

3)  249 ust, 2 zdanie drugie poprzez jego niezastosowanie,

4)  art. 241 ust. 3 i 4 poprzez ich niezastosowanie,

5)  art. 232 w związku z 235 poprzez utrzymanie kary dyscyplinarnej nieadekwatnej do stopnia zawinienia.

Wskazując na powyższe zarzuty apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie kary dyscyplinarnej w całości oraz o orzeczenie o kosztach postępowania według złożonego spisu kosztów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda okazała się niezasadna.

W szczególności chybione okazały się podniesione w niej wszystkie zarzuty.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było, czy powód dopuścił się zaniechań wskazanych w toku postępowania dyscyplinarnego, a także czy zastosowana wobec niego kara dyscyplinarna była adekwatna do stopnia ewentualnego naruszenia przez powoda dyscypliny służby i zgodna z przepisami ustawy z dnia 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej.

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, należy zważyć, że Sąd Rejonowy wszechstronnie przeprowadził postępowanie dowodowe oraz ustalił szczegółowy stan faktyczny. W obliczu zarzutów, które zostały postawione powodowi, Sąd I instancji dogłębnie przeprowadził postępowanie dowodowe, na okoliczność ich potwierdzenia, bądź zaprzeczenia.

Sąd Okręgowy poddał szczegółowej analizie i wnikliwej ocenie zgromadzony materiał dowodowy. Analiza akt postępowania dyscyplinarnego oraz materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania nie dała podstaw do zakwestionowania prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, a także prowadzonego wobec powoda postępowania dyscyplinarnego i kończącego je orzeczenia pozwanego Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P.. W konsekwencji nie sposób zgodzić się z zarzutem, że doszło do przekroczenia granic swobodnej oceny sędziowskiej, o której mowa w art. 233 k.p.c.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie były przepisy art. 230 ust. 1, ust.3 pkt 4 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010r. o Służbie Więziennej (Dz.U. nr 79, poz. 523, z późn. zm.) w zw. z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, oraz §7 i §15 Regulaminu Nr 1/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia 18.10.2010r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, oraz §15 pkt 8 Regulaminu Nr 2 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia 18.10.2010r. w sprawie pełnienia służby przez funkcjonariuszy Służby Więziennej, art. 235 ust. 1 ww. ustawy w zw. z art. 232 pkt 3 ww. ustawy oraz 239 ww. ustawy.

Sąd w pełni podziela zważenia Sądu I instancji co do oceny zachowania powoda i prawidłowości udzielonej powodowi kary, uznając je za własne. Zbędnym jest więc przytaczanie za Sądem Rejonowym tej argumentacji.

W ocenie Sądu każdy z postawionych wobec powoda zarzutów znalazł swoje uzasadnienie i każdy uzasadniał zastosowanie kary dyscyplinarnej. Suma tych zarzutów również w ocenie Sądu Okręgowego nie wskazuje na to, aby kara ta była niewspółmierna do wagi zarzuconych czynów.

Odnosząc się do zarzutów apelacji, należy podnieść, że stanowią one wyłącznie zwykłą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji dokonanymi w granicach swobodnej oceny dowodów (art. 233 k.p.c.). Sąd Rejonowy wskazał bowiem przyczyny z powodu których uznał zebrane w sprawie dokumenty oraz zeznania przesłuchanych w sprawie świadków i stron za wiarygodne i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyczerpująco wskazał, dlaczego uznał je za wiarygodne.

Wobec powyższego nie można zgodzić się z zarzutem naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 207 § 6 i 217§ 2 k.p.c. poprzez uwzględnienie spóźnionych wniosków dowodowych pozwanego. Stosownie do art. 217 § 2 k.p.c. sąd pominie środki dowodowe, tylko w sytuacji gdy okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione lub jeżeli strona powołuje dowody jedynie dla zwłoki.

Zgodnie z kolei z art. 230 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy funkcjonariusz odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub za czyny sprzeczne ze złożonym ślubowaniem. Naruszenie dyscypliny służbowej stanowi czyn funkcjonariusza popełniony umyślnie lub nieumyślnie polegający na naruszeniu dobrego imienia służby lub na przekroczeniu uprawnień lub niewykonaniu obowiązków wynikających z przepisów prawa lub rozkazów i poleceń wydanych przez przełożonych (ust.2).

Przełożony dyscyplinarny wymierzając funkcjonariuszowi karę zobowiązany jest uwzględnić dyrektywy wymiaru kary wskazane w przepisach art. 239 ust.1 ww. ustawy, stanowiących iż wymierzona kara powinna być współmierna do popełnionego przewinienia dyscyplinarnego i stopnia zawinienia, w szczególności powinna uwzględniać okoliczności popełnienia przewinienia dyscyplinarnego, jego skutki, w tym następstwa dla służby, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na obwinionym obowiązków, pobudki działania, zachowanie obwinionego przed popełnieniem przewinienia dyscyplinarnego i po jego popełnieniu oraz dotychczasowy przebieg służby. Zobowiązany jest również do uwzględnienia tak okoliczności wpływających na zaostrzenie wymiaru kary, jak i na jego złagodzenie – wskazanych w ust. 2 i 3 art. 239 ww. ustawy. Jak wynika z wydanych w sprawie orzeczeń dyscyplinarnych taka analiza została przez organa je wydające przeprowadzona.

Postępowanie dowodowe wykazało, że wskutek poleceń powoda separatory ruchu w dniu 1.03.2013r. i kolejnych zostały postawione w taki sposób, że objęły obszar należący częściowo do pasa drogi powiatowej nr (...). Separatory zostały posadowione przed godziną 15.00 tj. przed zakończeniem służby przez powoda. Ponadto były widoczne dla każdej z osób wychodzących z jednostki. Powód miał zatem możliwość sprawdzenia przed zakończeniem służby czy polecenie zostało wykonane prawidłowo. Zasadnie zatem Sąd I instancji przyjął, że zachowanie powoda stanowiło delikt dyscyplinarny określony w art. 230 ust. 3 pkt 4 ustawy o Służbie Więziennej.

Odnosząc się do drugiej grupy zarzutów apelacyjnych dotyczącego kolejnego przewinienia dyscyplinarnego, należy zważyć, że przełożony zobowiązany był w ramach posiadanych kompetencji w szczególności do kształtowania właściwej atmosfery służby opartej na wzajemnym szacunku, sprzyjającej rzetelnemu wykonywaniu zadań. Zgodnie z §15 Regulaminu nr 1/2010 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z 18 października 2010r. w sprawie zasad etyki zawodowej funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, przełożony powinien dawać podwładnym przykład nienagannego zachowania, w szczególności nie powinien nadużywać stanowiska, funkcji, stopnia Służby Więziennej w celu wykorzystania lub poniżenia podległego funkcjonariusza lub pracownika oraz dbać o dobrą atmosferę w pracy i dobre stosunki międzyludzkie, w tym przeciwdziałać praktykom mobbingowym. Tym samym do obowiązków powoda, jako kierownika Oddziału Zewnętrznego w W. należało kształtowanie właściwej atmosfery służby i stosunków między podległymi mu funkcjonariuszami. Tymczasem zgromadzone w sprawie dowody, potwierdzają niedopełnienie przez powoda obowiązków służbowych w zakresie kształtowania właściwej atmosfery służby i stosunków międzyludzkich w kierowanym przez niego Oddziale Zewnętrznym.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów ustawy o Służbie Więziennej, w szczególności wymierzenia powodowi kary niezgodnej z przepisami ww. ustawy wobec mianowania go na stanowisko nie bezpośrednio niższe od dotąd zajmowanego, lecz jeszcze niższe, należy zważyć, że porównanie odmiennego w tym zakresie brzmienia przepisów art. 235§1 ww. ustawy i art. 236 ww. ustawy jednoznacznie wskazuje, iż ustawodawca nie ograniczył możliwości przełożonego dyscyplinarnego do mianowania ukaranego funkcjonariusza na niższe niż dotąd zajmowane stanowisko służbowe jedynie do stanowiska bezpośrednio niższego – tak jak uczynił to odnośnie kary obniżenia stopnia (por. F. Radoniewicz, Komentarz do art. 235 ustawy o służbie więziennej [w:] Służba więzienna. Komentarz, Mazuryk M., Zoń M (red.) i in., LEX 2013).

Konkludując, należy podkreślić, że podniesie w sprawie zarzuty, postawione J. P., które znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w ocenie Sądu uzasadniały podjęcie takiej decyzji, jaką uczynił organ dyscyplinarny.

Biorąc pod uwagę powyższe zważania należało na mocy art. 385 kpc orzec jak w wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c.i w zw. z § 11 ust.1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 490 ze zm.)