Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogusław Łój

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Dejewska vel Dej

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2020 r. w Zielonej Górze

odwołania B. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 09.03.2020 r. znak (...)

o odsetki

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy B. T. prawo do odsetek ustawowych od wypłaconego wyrównania renty za okres od 11.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala odwołanie w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz odwołującego B. T. kwotę 180 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Bogusław Łój

Sygn. akt IV U 1190/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 09.03.2020 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił wnioskodawcy B. T. prawa do wypłaty odsetek z tytułu należnego wyrównania, wynikającego z decyzji ZUS z dnia 14.01.2020 r. W uzasadnieniu podał, że ostatnią okolicznością przed wydaniem decyzji uznano datę wpływu prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu do Oddziału ZUS, tj. 19.12.2019 r. Tym samym termin ustawowy wydania decyzji został zachowany. Wstrzymanie od 28.08.2015 r. wypłaty renty nie stanowi błędu organu rentowego; nastąpiło na mocy art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca B. T. zaskarżył ją w całości, zarzucając jej naruszenie przepisu art. 85 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich niezastosowanie i odmowę wypłaty należnych odsetek za opóźnienie, w tym błędne powołanie się na art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych.

W związku z powyższym domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania prawa do odsetek ustawowych od naliczonego wyrównania renty za okres od 28.08.2015 r. do 31.01.2020 r. oraz zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania.

Odwołujący podniósł, iż powołany przez organ przepis art. 28 ustawy o zmianie ustawy o finansach publicznych jest przykładem błędnego działania, ponieważ zgodnie z art. 85 ust. 1a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, do odsetek, o których mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów o finansach publicznych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Pozwany dodatkowo podkreślił, że ani Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, ani Sąd Apelacyjny w Poznaniu nie orzekły o odpowiedzialności organu rentowego. W związku z tym Zakład przyjął, że nie zachodzi odpowiedzialność organu rentowego, a co za tym idzie – nie przysługują odsetki za zwłokę.

W piśmie procesowym z dnia 02.07.2020 r. (k. 19-22) pełnomocnik wnioskodawcy w całości podtrzymał odwołanie złożone przez B. T. oraz wniósł o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W dalszej części pisma wskazano, że w przypadku odwołującego organ rentowy posiadał wszystkie niezbędne informacje pozwalające na wydanie decyzji zgodnej z prawem, tj. przyznającej odwołującemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z deportacją od dnia 28.08.2015 r. na stałe. Istotne jest przy tym, że organ rentowy w decyzji z dnia 18.01.2016 r. ustalił, w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy. Błędnie jednak uznano, że całkowita niezdolność do pracy ubezpieczonego nie pozostaje w związku z deportacją.

Wskazując na treść uzasadnienia wyroku z dnia 30.04.2018 r. Sądu Okręgowego w Zielonej Górze w sprawie IV U 732/16 oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 06.11.2019 r. w sprawie III AUa 819/18, odwołujący wskazał na rażące zawinienie organu rentowego w ustaleniu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy B. T..

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. T., urodzony (...) jest uprawniony do emerytury.

Na mocy decyzji Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 21.09.1993 r. B. T. uzyskał uprawnienia kombatanckie z tytułu deportacji do ZSRR w okresie od lutego 1940 r. do marca 1946 r.

Wnioskodawca przebywał na deportacji ponad 6 lat, jako dziecko. Pracował tam w trudnych warunkach klimatycznych przy cięciu drewna i sianokosach po to, by rodzina uzyskała wyższe racje żywnościowe. Podczas deportacji zachorował na gruźlicę. Dwoje z rodzeństwa nie przeżyło deportacji z powodu skrajnie trudnych warunków.

Na mocy prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 25.08.2011 r., wydanego w sprawie o sygn. akt IV U 2781/10 B. T. nabył prawo do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z deportacją od dnia 1.04.2010 r.

dowód: akta emerytalne wnioskodawcy,

- decyzja z dnia 21.09.1993 r., k. 8 tom II akt ZUS,

- akta Sądu Okręgowego w Zielonej Górze, sygn. akt IV U 2781/10

W dniu 28.08.2015 r. B. T. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z działalnością kombatancką.

Lekarz orzecznik w dniu 12.10.2015 r. i komisja lekarska ZUS w dniu 24.11.2015 r. orzekli, iż rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia powodują całkowitą niezdolność do pracy, ale niezdolność ta nie pozostaje w związku z działalnością kombatancką.

Powyższe skutkowało wydaniem przez ZUS decyzji z dnia 18.01.2016 r. znak (...) odmawiającej wnioskodawcy B. T. przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku w. związku z pobytem w miejscach odosobnienia.

Od decyzji z dnia 18.01.2016 r. wnioskodawca złożył odwołanie do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze, który wyrokiem z dnia 30.04.2018 r., sygn. akt IV U 732/16, zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy B. T. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z deportacją od dnia 28.08.2015 r. na stałe.

Za podstawę swojego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy przyjął opinie biegłych sądowych lekarzy: ortopedy, neurologa, kardiologa i reumatologa – w zakresie stwierdzenia związku przyczynowego schorzeń odwołującego powodujących niezdolności do pracy z pobytem na deportacji.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy podkreślił, że fakt istnienia związku stanu zdrowia wnioskodawcy z pobytem na deportacji uznać należy za okoliczność nie tylko nie sporną, lecz również prawomocnie przesądzoną na skutek wydania wyroku przez Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, na mocy którego wnioskodawca jest uprawniony do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z pobytem na deportacji. Natomiast ustalenia wymagało, czy stan zdrowia wnioskodawcy uległ pogorszeniu. W ocenie Sądu Okręgowego wydane w sprawie opinie biegłych sądowych potwierdzały taki stan rzeczy.

Organ rentowy złożył apelację od w/w wyroku do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 06.11.2019 r. (sygn. akt III AUa 819/18) Sąd Apelacyjny w Poznaniu oddalił apelację organu rentowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny zważył, iż słusznie zauważył Sąd I instancji, że w sprawie o sygn. akt IV U 2781/10, który uprawomocnił się bez zaskarżenia, został przesądzony związek nasilonych zmian zwyrodnieniowych wielostawowych z deportacją.

Sąd Apelacyjny, po uzupełnieniu postępowania dowodowego w celu ostatecznego wyjaśnienia spornej w sprawie okoliczności poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego kardiologa i reumatologa, uznał apelację za niezasadną. Sąd Apelacyjny wskazał, że wyniki uzupełnionego postępowania dowodowego jednoznacznie wskazują na występowanie u odwołującego stanu całkowitej niezdolności do pracy z powodu choroby zwyrodnieniowej stawów, która z kolei pozostaje w związku z deportacją, co zostało już przesądzone w sprawie IV U 2781/10 Sądu Okręgowego w Zielonej Górze.

okoliczności niesporne, nadto ustalone na podstawie akt Sądu Okręgowego w Zielonej Górze o sygn. IV U 732/16 i akt organu rentowego

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 06.11.2019 r., sygn. akt III AUa 819/18 wpłynął do organu rentowego w dniu 19.12.2019 r.

okoliczności niesporne, ustalone na podstawie akt organu rentowego

Wykonując w/w wyrok Sądu Okręgowego z dnia 30.04.2018 r. sygn. akt IV U 732/16, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję z dnia 14.01.2020 r. znak (...) ustalającą prawo, wymiar i kwotę renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z deportacją.

Organ rentowy w tej decyzji przyznał wnioskodawczyni od 28.08.2015 r., tj. od daty określonej w wyroku sądu, na stałe rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i ustalił stały termin płatności świadczenia na 10 dzień każdego miesiąca (punkt I).

Wskazano, że należność za okres od 28.08.2015 r. do 31.01.2020 r. – w kwocie 32.973,03 zł wraz ze świadczeniem za miesiąc luty w kwocie 4.194,21 zł, po odliczeniu zaliczki na podatek 41 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w łącznej kwocie 82,47 zł, w tym odliczonej od podatku 71,01 zł, z kwoty świadczenia 11,46 zł, organ rentowy przekaże na rachunek w banku w kwocie 37.043,77 zł (punkt III).

okoliczności niesporne, ustalone na podstawie akt organu rentowego

We wniosku złożonym organowi rentowemu w dniu 24.02.2020 r. wnioskodawca domagał się wypłaty odsetek za opóźnienie w wypłacie należnego wnioskodawcy świadczenia, tj. od 28.08.2015 r. do dnia zapłaty.

okoliczności niesporne, ustalone na podstawie akt organu rentowego

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się w przeważającej części zasadne.

Spór w sprawie sprowadzał się do kwestii, czy organ rentowy wykonując prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 30.04.2018 r. i wypłacając wnioskodawcy należne świadczenie opóźniał się z jego spełnieniem i czy opóźnienie to było następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność.

W stosunkach opartych na prawie ubezpieczeń społecznych, odsetki od opóźnionego świadczenia uregulowane są – dla potrzeb tego prawa – wyczerpująco, bez możliwości odwołania się do przepisów prawa cywilnego. Świadczenia należne w tym systemie nie mają charakteru obligacyjnego, więc obowiązek zapłaty odsetek może wynikać tylko z ustawy. W jednym tylko wypadku organ rentowy jest obowiązany do wypłaty odsetek w wysokości określonej przepisami prawa cywilnego - wówczas gdy nie dokona w następstwie okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność – wypłaty świadczeń w terminach przewidzianych w przepisach dotyczących ich przyznania i wypłacania (wyrok SN z dnia 27.09.2002r., II UK 214/02).

Zgodnie z treścią art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1778 ze zm.), jeżeli Zakład – w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych – nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Szczegółowe zasady wypłaty odsetek określone zostały w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 01.02.1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1999 r., Nr 12, poz. 104). Zgodnie z § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń – do dnia wypłaty świadczeń, z uwzględnieniem ust. 2-5. Ustęp 2 ww. przepisu stanowi, że okres opóźnienia w ustaleniu prawa do świadczeń i ich wypłacie, dla których przepisy określające zasady ich przyznawania i wypłacania przewidują termin na wydanie decyzji, liczy się od dnia następującego po upływie terminu na wydanie decyzji.

Terminy ustalania i wypłacania świadczeń z ubezpieczenia społecznego określają natomiast przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm.). W świetle art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Zgodnie natomiast z ust. 1a powołanego przepisu, w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Wypłata świadczenia wynikająca z decyzji, o której mowa w ust. 4 art. 118, następuje w najbliższym terminie płatności świadczenia albo w następnym terminie płatności, jeżeli okres między datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji a najbliższym terminem płatności jest krótszy niż 30 dni.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. decyzją z dnia 18.01.2016 r. odmówił wnioskodawcy B. T. przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku w. związku z pobytem w miejscach odosobnienia. Podstawę wydania decyzji stanowiło błędne orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24.11.2015 r., która ustaliła, że całkowita niezdolność do pracy odwołującego nie pozostaje w związku z deportacją. Wcześniej Lekarz Orzecznik ZUS wydał orzeczenie tej samej treści.

Decyzja z dnia 18.01.2016 r. została zaskarżona i zmieniona wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 30.04.2018 r. w ten sposób, że od 28.08.2015 r. wnioskodawcy przyznano prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z deportacją na stałe. Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 06.11.2019 r. oddalił apelację organu rentowego.

W sytuacji, gdy Sąd zmienia decyzję organu rentowego i przyznaje świadczenie, a jednocześnie nie orzeka w sprawie odsetek, jeżeli sąd dysponuje tym samym co organ rentowy materiałem dowodowym i orzeka co do istoty sprawy, należy uznać, że wystąpił błąd organu rentowego i że organ rentowy nie załatwił sprawy w terminach, o których mowa w art. 118 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.01.2005r., I UK 159/04).

Podkreślenia wymaga, że przepis ten powinien być interpretowany w zgodzie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11.09.2007r., P 11/07 (OTK-A 2007, Nr 8, poz. 97), w uzasadnieniu którego Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przez pojęcie „wyjaśnienie ostatniej niezbędnej okoliczności” z art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS należy rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Stąd też 30-dniowy termin na wydanie decyzji w sprawie świadczenia i jego wypłaty w razie, gdy prawo do świadczenia zostało ustalone przez sąd, powinien być liczony od dnia doręczenia wyroku sądu - jednakże tylko wtedy, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy (np. błędna interpretacja przepisów, zaniechanie podjęcia określonych działań z urzędu, błędne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy), termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia.

W kwestii stosowania przepisu art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej wypowiedział się też Sąd Apelacyjny w Katowicach, podkreślając, że użycie w nim słowa „również” wskazuje na fakt, iż przepis ten eksponuje tylko jedną z możliwości wyjaśnienia ostatniej okoliczności – gdyby bowiem intencją ustawodawcy było automatyczne każdorazowe uznanie w przypadku wydania orzeczenia przez organ odwoławczy za datę wyjaśnienia okoliczności – daty wpływu orzeczenia do organu rentowego, słowo „również” w przepisie nie zostałoby użyte (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21.12.2006r., sygn. akt III AUa 1171/05).

Zdaniem Sądu, w świetle zebranego materiału dowodowego w niniejszej sprawie należało przyjąć, iż pozwany organ rentowy pozostaje w zwłoce w wypłacie odsetek z tytułu przysługującego wnioskodawcy świadczenia od dnia 10.01.2016 r. tj. najbliższego możliwego terminu płatności następującego po upływie 30 dniowego okresu na wydanie decyzji przez organ rentowy. Termin na wydanie decyzji przez organ upłynął bowiem w dniu 24.12.2015 r.

Nadto jak wynika z materiału dowodowego zawartego w aktach o sygn. IV 732/16 należy wskazać, iż już w momencie złożenia przez wnioskodawcę wniosku o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z działalnością kombatancką zachodziły podstawy do przyjęcia, iż niezdolność do pracy pozostaje w związku z deportacją i nie zachodzi potrzeba wyjaśniania żadnych dodatkowych okoliczności. Zatem decyzja pozwanego z dnia 18.01.2016 r. była wadliwa i okoliczność ta obciąża pozwanego w kontekście żądanych odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

Analiza treści uzasadnienia wydanego w sprawie o sygn. akt IV U 732/16 wskazuje na nieprawidłową ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy dokonaną przez lekarzy ZUS na etapie postępowania przed organem rentowym, poprzedzającego wydanie decyzji z dnia 18.01.2016 r.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30.04.2018 r. podkreślił, iż „istnienia związku stanu zdrowia wnioskodawcy z pobytem na deportacji nie było okolicznością sporną, bowiem zostało to prawomocnie przesądzone na skutek wydania wyroku przez Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, na mocy którego wnioskodawca został uprawniony do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z pobytem na deportacji.” Sąd Okręgowy natomiast skupił się na ustaleniu, czy rzeczywiście stan zdrowia wnioskodawcy uległ pogorszeniu, natomiast tej kwestii organ rentowy nie kwestionował, co znalazło odzwierciedlenie w orzeczeniach Lekarza Orzecznika z dnia 12.10.2015 r., a następnie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24.11.2015 r.

Stanowisko Sądu Okręgowego podzielił także Sąd Apelacyjny w Poznaniu, który w uzasadnieniu wyroku z dnia 06.11.209 r. (sygn. akt III AUa 819/18) wskazał, że w sprawie IV U 2781/10 został przesądzony związek nasilonych zmian zwyrodnieniowych wielostawowych z deportacją wnioskodawcy. „Wówczas stwierdzono, że przesilenie nadmiernym obciążeniem pracą spowodowało odkształcenia wzrostowe, które są przyczyną uogólnionej choroby zwyrodnieniowej. Zatem w rozpoznawanej sprawie dla przyjęcia, że wnioskodawca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w związku z deportacją, wystarczające jest stwierdzenie, że niezdolność ta wynika z postępu wspomnianej powyżej choroby zwyrodnieniowej, nawet jeśli pogorszenie stanu zdrowia nastąpiło w okresie po zakończeniu pobytu związanego z deportacją.”

Powyższe wnioski wynikające z orzeczeń orzeczeń Sądu Okręgowego w Zielonej Górze oraz Sądu Apelacyjnego w Poznaniu wydane w sprawach o sygn. akt IV U 732/16 oraz III AUa 819/18 okazały się wystarczające do ustalenia winy organu rentowego w nieprzyznaniu wnioskodawcy świadczenia decyzją z dnia 18.01.2015 r., zatem wniosek dowodowy o dopuszczenie opinii biegłych wydających opinię w sprawach o sygn. IV U 732/16 oraz III AUa 819/18 należało oddalić na zasadzie art. 235 ² § 1 pkt. 5 kpc jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.

W związku z powyższymi ustaleniami, już na etapie postępowania przed organem rentowym zachodziły podstawy do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawcy w związku z deportacją i opóźnienie w wydaniu decyzji o przyznaniu prawa do renty obciąża pozwany Zakład.

Podkreślić trzeba, że wydając zaskarżoną decyzję z dnia 18.01.2015 r., pozwany opóźniał się już ze spełnieniem świadczenia, skoro orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, kwalifikowane jako ostatnia okoliczność niezbędna do wydania decyzji, zapadło 24.11.2015 r.

Od tej daty pozwany miał więc 30 dni na wydanie prawidłowej decyzji, który to termin upłynął 24.12.2015 r. Wobec tego płatność świadczenia powinna nastąpić w najbliższym terminie, czyli 10.01.2016 r., a zatem od 11.01.2016 r. wnioskodawca powinien był mieć przyznane należne jemu świadczenie i od tego dnia pozwany organ rentowy pozostaje w zwłoce i uiścić musi zaległe odsetki.

Sąd podzielił w tym względzie stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone choćby w wyroku z dnia 25.01.2005r., I UK 159/04 (OSNP 2005/19/308), w którym Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że: „wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa”.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku, zasądzając odsetki od dnia 11.01.2016 r. do dnia zapłaty, a na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. jak w punkcie II sentencji – w zakresie pozostałej części żądania odsetkowego, tj. od 28.08.2015 r. do 10.01.2016 r.

O kosztach procesu w punkcie III wyroku orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).